Ga naar inhoud

Emotionele+ lichamelijke gevolgen na geslaagde IVF


Gerda

Aanbevolen Berichten

Hallo allemaal!

 

Voor een hele tijd terug, ik denk wel een kleine 3 jaar geleden alweer, ben ik ook al vaker hier op het forum geweest. Toen waren mijn man en ik bezig met onderzoeken en behandelingen om zwanger te worden. Van de algemene onderzoeken naar IUI naar IVF later. Met alles daar rondomheen had ik op een gegeven moment niet meer de tijd/puf/enz om actief te blijven op bijvoorbeeld dit forum.

Toch ben ik hier weer terug gekomen, omdat ik hier lotgenoten, ervaringen van anderen enz. hoop te vinden. Alleen niet direct voor de wens om zwanger te raken, de behandelingen en onderzoeken ondergaan of vragen en info over IVF en dergelijken. Mijn man en ik mogen ons zo gelukkig prijzen dat uit onze 2de IVF een prachtige en geweldige dochter gekomen is van nu alweer 20 maanden oud!

Mijn "zoektocht" naar lotgenoten gaat vooral uit naar ervaringen en eventuele problemen ná een geslaagde IVF-behandeling (of andere behandelingen);

In het kort zit ik nu met een chronische vermoeidheid vanuit een verstoorde hormoonbalans (lichaam na hormoonbehandelingen en zwangerschap niet vanzelf hersteld) en emotionele blokkades/problemen vanuit het waarschijnlijk niet verwerkt te hebben van o.a. de bij mij zeer pijnlijke onderzoeken en puncties en het algemeen het ondergaan van alle onderzoeken en behandelingen en bijkomende emoties enz.

Je ondergaat alles maar en stopt daarbij je gevoel eigenlijk volledig weg (letterlijke pijn, ongemak, verdriet, géne enz), omdat je vindt dat dat nu eenmaal nodig is om zwanger te kunnen raken, omdat het je eigen keuze is enz. En dan moet je ook niet zeuren van jezelf.... Zo rationaliseerde ik alles en zete mijn gevoelens uit, waardoor ik eigenlijk een belangrijk deel van mezelf aan de kant zette en niet meer terug heb gekregen tot nu toe. Wanneer je nl zwanger raakt vanuit de IVF, is het ineens het andere uiterste van je gevoel (dankbaar, vreugde, enz) en kom je ook niet aan verwerken toe.

 

Dit is alsnog een wat langere uitleg, maar ik hoop dat iemand zich hierin herkend en dat met me zou willen delen; ik sta nu echt op een punt van "wat nu doen?". Ik zit in de ziektewet momenteel en ervaar gelukkig wel dat de lichamelijke blokkades door o.a. accupunctuur en voedingssupplementen een positief effect hebben. Maar ik ervaar nu ook duidelijk dat het emotionele aspect van de behandelingen en onderzoeken nu duidelijk als blokkade naar voren koemen en ik daar echt iets mee moet doen om helemaal te kunnen herstellen en ook echt verder te kunnen als persoon, echtgenote en moeder.

Je vindt heel veel over de behandelingen zelf en over het verder gaan na behandelingen wanneer deze niet aanslaan, maar eigenlijk niks over het "wat kan het Psychologisch/ emotioneel effect van behandelingen op den duur zijn, juist ook wanneer het wél geresulteerd heeft in een prachtig kindje".

 

Alvast bedankt voor het lezen van mijn stukje!

Heel veel groetjes, Gerda.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hallo Gerda

 

Veel van wat je schrijft is herkenbaar en de andere dingen kan ik me voorstellen. Wij staan nog steeds met lege handen, ben nog nooit zwanger geweest en ben me er op dit moment psychisch op aan het voorbereiden dat ik ongewenst kinderloos blijf. Dat is hetgeen anders is. Maar verder, herkenbaar. Ik heb al bijna 1,5 jaar last van een burnout. Ik heb nu het idee dat ik niet goed ben omgegaan met alles wat de behandelingen teweeg hebben gebracht. En dat heeft weer te maken met mijn onzekerheid. Daar zit ik al heel lang mee, heb daar ook meerdere keren hulp voor gezocht, maar het is nooit over gegaan. Ik dacht dat ik een manier had gevonden om er niet te veel last van te hebben. Alleen zo'n vruchtbaarheidstraject zet alles op z'n kop en daardoor is die onzekerheid ook weer de kop op gestoken. Ik ben opgevoed het met idee: doorgaan, niet zeuren, positief denken. Daardoor ben ik heel vaak over mijn grenzen gegaan in dit traject. De eerste behandelingen waren bij ons met Clomid. Daar ben ik depressief van geworden (reactie op de hormonen). Maar omdat ik vond dat ik me niet aan moest stellen, ben ik daar veel te lang mee door gegaan (11 keer). Toen ik stopte, voelde ik me beter, maar het kwaad was al geschied. Eigenlijk geen goede basis om meteen door te gaan. Na nog nog 8 keer IUI zijn we over gegaan met IVF en daarna ICSI. De laatste behandeling merkte ik dat ik het echt niet meer aan kon. Steeds loopt alles anders bij ons. Ik kon niet meer omgaan met de vele kleinere en grotere teleurstellingen. Daarom hebben we nu een lange pauze ingelast. Een nieuwe behandeling kan ik zo niet aan, misschien wel nooit meer. Ik wil ook eindelijk weer energie hebben, leuke dingen doen, weer 'leven' en niet alles in de wacht hebben staan.

Ik ben ook op zoek naar een manier om hier uit te komen.

 

Ik kan me voorstellen dat het met kind lastig is. Je hebt gekregen waar je voor gevochten hebt. Misschien denk je dat je daarom nu alleen maar blij mag zijn. Maar ik denk dat je de weg ernaar toe nooit vergeet. Het is echt iets wat je moet verwerken. Mensen die dit niet hebben meegemaakt, weten niet hoe heftig het kan zijn. Laat opmerkingen van hen, hoe goed bedoeld ook, dus langs je heen gaan.

 

Sterkte, Yonne

Link naar reactie
Delen op andere sites

Ik herken me (nog) niet echt in je verhaal Gerda, maar ik zit hier dan ook gewoon hoog-zwanger te zijn en heb het 'voortraject' even naar de achtergrond gedrongen. Vind het nu belangrijker om me te richten op hoe de bevalling (grote kans dat ik een ks moet ondergaan) zal gaan verlopen en dat ons meisje straks een warm nestje krijgt.

 

Ik hoop dat je hier een klankbord kan vinden om je ervaringen te delen; het lijkt me ontzettend moeilijk om al die klachten en gevoelens te hebben en er niet echt een weg mee te weten.

 

Heel veel sterkte!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Gerda,

 

ik herken het "uit balans" zijn, helaas wel zonder kind. Je schuift idd al je gevoel opzij omdat het er nu voor ons eenmaal bijhoort.

Je leeft in een roes. Ik ben helaas ook weer uit balans met mijn lichaam en dat vreet energie en belemmerd je in je functioneren.

Er zal best iemand op het forum te vinden zijn die zich in jou gevoel herkent.

Veel succes.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Ik begrijp je denk ik heel goed. Zelf ben ik nu in het derde jaar hormonen bezig. Het eerste jaar liep het helaas uit op een miskraam die eindigde in een curretage. Niemand die je dan verteld dat je na de tijd nog alle klachten hebt gedurende langere tijd. Na een half jaar ging het ietsje beter dus meteen weer icsi. Hop weer lang aan de hormonen (spuit gemiddeld een maand) en een zeer zware zwangerschap. Maar je mag niet klagen,immers daar ging het toch om?Had ook echt een roze wolk verwacht, mezelf met mooie buik zien shoppen en klussen in de babykamer. Kon dus niets meer. Nu bijna 9 maand later, het derde jaar aan het ontzwangeren al weet ik zeker dat dit ook door alle medicatie komt. Zweetaanvallen, hoofdpijnen, chronisch moe.Maar begin in februari toch weer opnieuw met icsi en kijk er raar genoeg ook weer naar uit. Al denk ik dat het vooral ook verwerken van oude trauma's gaat worden, trauma's door icsi, onbegrip, zwangerschap en helse bevalling.

Ik kijk nu vooral naar de mooie dingen, hoe mijn dochtertje ontwikkeld, onze momentjes samen, het gezinsleven. Maar ook hoe ik als mens ben verandert, het maakt je kwetsbaarder. Mijn relatie, mijn werk, mijn familie, mijn tuin, mij huisdieren en mijn huis. Zoveel zegeningen, daarvoor wil ik niet steeds stil staan bij negativiteit dit zal er alleen maar voor zorgen dat ik niet meer kan genieten en door kan gaan. Het is niet altijd goed om zaken te blijven oprakelen, af en toe toelaten en dan weer open staan voor positiviteit. Probeer anders iedere dag iets moois aan de dag te zien en schrijf dit op. Klein beginnen en niet teveel eisen van jezelf, succes meid!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Gerda,

ik lees veel wat herkenbaar is, m'n het neerslachtige gevoel en niet meer weten wie je nu bent. Na 4 rooskleurige maanden na de geboorte van S en M zijn er heftige dingen gebeurd zoals het overlijden van mijn moeder en het eindigen van een vriendschap na 20 jaar met voormalig beste vriendin ( wat nu dus wel raar klinkt). Daarnaast voelde ik me lichamelijk niet optimaal, nog steeds niet eigenlijk. Ik voel me vlak en dan weer zwaar emotioneel, twijfel aan mezelf en voel me onzeker in sociale omgeving. liggen de problemen nu aan de nasleep van de 6jaar in de mmm, de heftige dingen die er in 2099 zijn gebeurd ( geluk en verdriet loggen dicht bij elkaar) of is het iets lichamelijks? Ik ben gaan surfen en mijn eerste stap naar een beter toekomst is het verbeteren van mijn schildklierwaarde, deze was veel te laag en dat kan lichamelijke en geestelijke gevolgen hebben (meer dan ik zelf kon vermoeden). Eind november weer naar internist, heb het vermoeden dat het nog niet helemaal goed is. Dr lichamelijke klachten iets minder, voel me nog wel (over)vermoeid. Voel me niet meer ongelukkig zoals een paar maanden geleden, maar nog niet geheel gelukkig met de situatie zoals ie nu is. Daarnaast heb ik op mijn werk mijn werkdagen laten wijzigen. Ik heb t/m dec altijd de maandag en de woensdag vrij. Maar als ik 3 volle werkweken heb (5dgn per week bij 75%) ben ik kapot met 5 enkele vrije dagen. Vanaf jan'11 heb ik vaker 2 dgn achtereen vrij. Dat geeft ook weer ruimte om adem te halen. Het is een lang verhaal (ieder heeft zo haat eigen verhaal), maar ik ben bezig om mijn leven beetje bij beetje te verbeteren naar mijn eigen wensen. Niet alles te gelijk en de verwachtingen proberen niet te hoog zetten. Als controlefreak best lastig;)

 

het is goed dat je dit aspect van de mmm aankaart. Het lijkt bijna taboe te zeggen dat je niet (direkt) op een roze wolk (hebt gezeten). Ik twijfel niet aan mijn liefde en opvoeding van de kinders of aan mijn functie op het werk, de vermoeidheid overvalt me helaas te vaak.

lfs, Stéphanie

Link naar reactie
Delen op andere sites

wat ben ik blij om deze topic te lezen, zoveel dingen die zijn geschreven zijn zo herkenbaar. Ik zit ook met allerlei kwaaltjes, ergggg moe, voel me ene moment heel vlak andere moment erg emotioneel. Probeer de afgelopen jaren zoveel positief mogelijk te blijven, mn verdriet weg te stoppen, heb ik immers niets aan (dacht ik). Nu merk ik dat ik echt instort, het is gewoon genoeg geweest eigenlijk. Hoeveel kan een mens hebben? Wat je hebt geschreven Gerda is precies hoe ik me voel, zo raar dat je soms met allerlei emoties zit maar niet echt je vinger erop kan leggen. Ik heb weliswaar geen kind, ben zwanger nu maar moet rekening houden met een miskraam. Maar soms denk ik ook, hoe zou het toch zijn als ik echt een kind zou hebben? Al die vreugde en hoop heb ik weggestopt, durf niet meer te fantaseren hoe het is om een kindje te krijgen. Welke wagen zou ik kopen, welke kleur babykamer etc. En hoe zou het zijn als het allemaal mag...Ik ben soms zo bang dat als ik toch ooit moeder word, ik misschien wel doodsbang zou zijn.

Beste Gerda, ik hoop dat op het beste voor je!

xxx Luna

Link naar reactie
Delen op andere sites

Nog midden in de mmm weet je soms echt niet meer wat je moet doen en denken zodat je het geluk hopelijk meer naar je toe trekt. Om gek van te worden af en toe (of vaker). Ik weet nog dat ik op het punt stond om afscheidskaartjes te gaan ontwerpen ipv geboortekaartjes, maar het geluk wees me de andere kant op. Ik wens alle wensmoeders heel veel van dat geluk.

Liefs, Stéphanie

Link naar reactie
Delen op andere sites

  • 7 jaar later...

Hallo dames, ik zie dat deze topic alweer 8 jaar oud is. Hoe gaat het nu met jullie? Gerda, ik herken jou verhaal direct! Alsof ik mijn eigen verhaal lees. Na 7 jaar hebben wij afgelopen april een gezonde dochter gekregen! Enorm blij uiteraard! Wij hebben haar dankzij icsi. 6e en tevens laatste poging. Ik merk dat ik uit balans ben. Moe, geen fut hebben voor hh-taken. Depressieve gevoelens. Wel ben ik mij bewust van her effect dat mijn gedachten hebben op mijn gevoel. Wordt gespannen en krijg dan hartkloppingen. Ik doe mijn best om aan leuke dingen te denken. Dat helpt. En accepteren dat het nu eenmaal even zo is en dat het zo mag zijn helpt mij ook. Tegelijkertijd zo tegenstrijdig! Nu hebben we eindelijk een kindje en dan voel je je niet zoals de meeste moeders doen blijken, niet die roze wolk. En voelt ook niet fair tegenover de mensen die nog met legen handen zijn. Het kost tijd. Maar ben zo blij dat ik dit lees en dat ik hierin niet alleen ben. Het ligt niet aan mij.. hoop op een reactie. :-) even voor de duidelijkheid: ben heel erg gelukkig met onze dochter. Geniet elke dag van haar. Maar dat gevoel...

 

Liefs Alieke6

Link naar reactie
Delen op andere sites

Aanvulling op mijn vorige bericht.

 

7 jaar geprobeerd. Na 1e jaar niet zwanger en toen zijn we in de mm terecht gekomen. 2012 1e icsi behandeling. Zwanger na 2e tp van cryo. Helaas eindigde dat in mk bij 8.5 wkn. Daarna nog 4 behandelingen ondergaan. Waarvan 2 in Gent , waarna 2 jaar rust van kinderwens omdat ik er psychisch doorheen zat van iedere keer weer die teleurstellingen. Heb hulp gezocht bij maatschappelijk werker. Kwam er zelf niet uit. Raakte in paniek bij de gedachten: wat als het helemaal niet gaat lukken.. Heb veel gehad aan die hulp en nog heb ik er profijt van.. Na die 2 jaar "rust" voelde ik mij weer de oude en dacht: wil het nog wel een laatste kans geven. Was inmiddels na die 2 jaar worstelen wel zo ver dat ik een toekomst zonder kinderen moest gaan inkleuren, althans de gedachte... en toen dus de 6e, tevens laatste in NL. BINGO... Dit verhaal even ter verduidelijking op mijn vorige bericht..

 

Groetjes Alieke

Link naar reactie
Delen op andere sites

  • 3 maanden later...

Hallo Alieke,

 

Ik ben nieuw hier op het forum maar zag deze berichten toen ik op zoek was of er meer mensen last hebben van emotionele en lichamelijke gevolgen na een fertiliteit traject. Ook ik herken mij hierin (helaas, maar fijn dat ik nu zie dat er mensen met mij hetzelfde meemaken).

Gelukkig mochten wij dit jaar juli ons zoontje welkom heten op deze wereld. Maar ook wij hebben een lang traject voorafgaand gehad. In het kort na jaren pijnklacten rondom menstruaties het vermoeden van endometriose, daarna in het fertiliteit traject terecht gekomen omdat zwanger worden niet makkelijk leek te gaan. Met alle onderzoeken (incl. kijkoperatie endometriose) 8 pogingen IUI gehad waarvan er één resulteerde in een zwangerschap met een miskraam na 9 weken. Na de IUI in het IVF traject gerold, je gaat toch maar door en zet denk ik ook onbewust veel aan de kant qua gevoelens en dergelijke. Van de eerste punctie 1 embryo zonder resultaat teruggeplaatst. Tweede punctie 4e terug plaatsing zwanger! na 4,5 jaar en dan heb je jezelf eigenlijk al heel erg ingedekt voor teleurstellingen waardoor de zwangerschap ook niet echt genieten is. Je wilt niet ondankbaar overkomen, je bent zelfs heel dankbaar, maar je hebt toch angst dat het mis gaat en je durft niet te hopen.

Na de zwangerschap (erg lang misselijk, hele zwangerschap vermoeid, wel heel fijn om die kleine te voelen in je buik) een zware bevalling gehad waardoor ik lichamelijk nog steeds niet helemaal hersteld ben. Alles bij elkaar heeft het ervoor gezorgd dat ik nu thuis zit met een burn out. En dan heb ik het nog niet gehad over de schuldgevoelens die je hebt omdat die die roze wolk er niet is. Ik kan gelukkig wel genieten van die kleine die lekker wilt knuffelen en lacht als je een beetje gek doet met hem :-)

 

Hoe is het nu met jou een aantal maanden verder?

 

Groetjes Marjolein

Link naar reactie
Delen op andere sites

Doe mee aan dit gesprek

Je kunt als gast nu eerst posten en gelijk daarna registreren. Als u al een account hebt, meld u dan nu aan om te posten met uw account.

Gast
Reageer hier op dit topic...

×   Geplakt als RTF formaat tekst.   Plak in plaats daarvan als platte tekst

  Er zijn maximaal 75 emoji toegestaan.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Je vorige inhoud werd hersteld.   Leeg de tekstverwerker

×   Je kunt afbeeldingen niet direct plakken. Upload of voeg afbeeldingen vanaf een URL in.



  • Berichten

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Nieuwe Aanmaken...

Belangrijke Informatie

Gebruikers Voorwaarden