Hoi Mare,
Ja, ons traject was ook zwaar. Pas na de miskraam (en bijkomende 'zware tegenslagen') heb ik dit eerst goed gemerkt. Ik ben in therapie gegaan (en nog) en kwam er daar achter dat ik me zo sterk heb gehouden al die jaren en zo gefocused ben geweest op 'maar weer zo gauw mogelijk gewoon verder leven, leren en werken' dat ik eigenlijk alles wat er gebeurd is niet/onvoldoende heb verwerkt. Ben daar nu mee bezig. De miskraam is daar ook een verdrietig stukje in, wat nu eigenlijk al niet meer genoemd wordt door familie en vrienden. Ik denk er nog vaak aan en ook gisteren was het in mijn gedachten. Eigenlijk hadden we nu 2 wondertjes kunnen hebben...
Ja, ik wil nog graag voor een brusje. Al zie ik op tegen weer dokteren... Eerst alles verwerken en afvallen tot een gezond gewicht; ben nu 19 kilo kwijt #trots! Van de zomer bellen met fertiliteit denk ik?!
Heb gisteren speciaal ook gedacht aan moeders die geen kindje hebben om Moederdag mee te vieren; vergeet nooit hoe ik mijzelf al die jaren voelde als enige kinderloze vrouw in ons gezin/naaste familiekring. Zo pijnlijk.
Mare en lotgenoten: wens jullie zoveel sterkte en geluk!!!