hildever

Monument geschilderd door een vriendin. [ATTACH=CONFIG]4887[/ATTACH]

[ATTACH=CONFIG]4885[/ATTACH]

[ATTACH=CONFIG]4884[/ATTACH]

Hey meiden... Kom weer even een keer om de hoek kijken... Esly, wat gaaf dat je toch nog een poging lijkt te kunnen gaan wagen. En wat zuur dat dan geen van de 6 embryo's het ontdooien heeft overleefd... Moet je ook nog de overstap maken naar een ander ziekenhuis... Knuf en sterkte!!! Katalaya... Jullie kleine katman is er.... Gefeliciteerd!!!! Hopelijk herstel je snel van de heftige bevalling! Noekie, wat vervelend, dat bloeden.. En Chris, wat een zorg om jullie kindje.... Hopelijk komt het allemaal goed!!! Mare, hoe gaat ie bij jou? Wij krijgen binnenkort een prachtig kunstwerk ter nagedachtenis aan de miskraam/ onze laatse zwangerschap/ onze vervlogen droom van een boertje of zusje voor ons meisje. Het was niet iets wat ik van te voren had bedacht... er een kunstwerk aan te laten wijden... Het is wel bijzonder 'ontstaan'. Een vriendin van ons heeft nu 2 gezonde kinderen, waarbij het zwanger worden ook niet helemaal soepeltjes is verlopen. Daartussen heeft ze een kindje verloren tijdens een zwangerschap. Hun gezin was compleet. Maar tot haar grote (in eerste instantie) verbijstering, raakte ze weer zwanger. Haar zwangerschap begint ongeveer te tellen vlak nadat ik de miskraam heb gehad. Ze vond het ook heel moeilijk om me te vertellen. Tuurlijk heb ik er om gejankt... Maar niet omdat ik boos op haar was. Ons kruis is te dragen dat de laatste zwangerschap is gelopen zoals het is gelopen. Zij hebben even stevig moeten slikken om de nieuwe wereldburger ook daadwerkelijk te kunnen verwelkomen. Haar laatste zwangerschap was ook verre van makkelijk verlopen. Ook nu kreeg ik 3 weken geleden een berichtje dat ze weer naar het ziekenhuis moest, of ik mee kon. Ze had steeds harde buiken/weeën, en ze was nog maar 20 weken zwanger.... Dus ik met haar mee... En ik zat, geheel onverwacht, ineens op de afdeling Verloskunde.... Waar ik heb gezeten toen ik zwanger was van ons meisje (vlak voor haar geboorte), en waar ik nu ook ongeveer zou hebben gezeten (omdat ik de vorige keer een keizersnee heb gehad) of waar ik al lang zou hebben gezeten, omdat er kans was op een tweelingzwangerschap... Best heftig... 's Avonds stond er op facebook een schilderij van een vriendin... Een probeersel: een hart met daarin Twins en er hingen veertjes aan... Heb haar gelijk een berichtje gestuurd of ze het al had verkocht... Ja, dat had ze al.... Maar ze kon wel wat voor ons maken..... Ze is dezelfde avond nog geweest om het een en ander door te praten.... En nu is het bijna klaar. Vandaag heeft ons meisje haar handje er nog op gedrukt... En nu is het wachten tot het droog en afgelakt is... Dan gaan we het een prachtige plek geven in onze kamer.... Ik ben er dus nog wel mee bezig... Gisteren was het 25 weken geleden dat het mis is gegaan, overmorgen zou ik 32 weken zwanger zijn geweest.... Tja...... Meiden... dikke knuffel voor jullie allemaal!

Er wordt voor ons een mooi kunstwerk gemaakt... Als gedenkstuk/afscheid van onze wens voor een broertje of zusje die door de miskraam bij onze laatste poging is vervlogen... Volgens mij wordt het heel mooi.... Vandaag is het 25 weken geleden dat het mis is gegaan.... Jullie veel sterkte met de laatste loodjes..... Ik zou nu anders ruim 31 weken zijn geweest.... Raar.......

Hey meiden! Ja, Mare, heel af en toe spiek ik nog wel eens..... Katalaya... zwanger zijn is ook zwaar af en toe! Zeker aan het einde. Als je daar midden in zit, mag je af en toe best klagen.... Ook al ben je ondertussen heel dankbaar dat je er over kan klagen! Succes met de laatste loodjes. Mare, spannend weer! Hoe het hier is? Ach... Ben bezig de babyspullen op marktplaats te verkopen. Het loopt nog niet zo storm. Het is ook allemaal niet meer zo nieuw, zal het ook wel mee te maken hebben. Wel weer een paar heftige slikmomenten gehad. De laatste keer toen een vriendin, nadat ze ook de nodige problemen heeft gehad met zwanger worden/zwanger zijn en klaar dacht te zijn met haar gezin, me meldde dat ze zwanger is. En dat was niet meer de bedoeling. Vlak na mijn miskraam begint haar zwangerschap te tellen. Ze was er ook heel boos over: waarom zij wel, en waarom krijg ik een miskraam? Tja, zo is het leven... Niet altijd zoals wij het wensen. Mijn hoofd kan dat heel goed beredeneren, maar ik heb wel een hele heftige brulochtend gehad toen. Het is nog zuur. En soms lijkt het ook te wennen. Ons grietje deed al een keer een stevige uitspraak toen iemand vroeg of ze nog meer broertjes of zusjes had: Nee, die zijn dood! Oeps... zie je iemand van kleur verschieten en moet je dat weer zien recht te breien... Merk dat ik nu de tranen ook wel weer hoog heb zitten. Net nog even gekeken bij de dames die rond dezelfde periode uitgerekend zijn als dat ik uitgerekend zou zijn... Tja... we zouden de 20 weken echo nu achter de rug hebben gehad... Mijn nichtje, die rond dezelfde periode is uitgerekend, zette van de week op de site dat ze met de babykamer aan de gang gaat. Allemaal kleine steekjes. Maar goed... het is zoals het is.... We hebben een hele lieve kleine meid. Die knuffelen we af en toe eens extra. En zoals zij ook zegt: je mag er best om huilen dat de baby dood is. Liefs!

Weet ik Henne... was ook niet lullig bedoelt. En ik had jou ook gewoon graag een fantastische, zorgeloze zwangerschap gewenst... Maar helaas krijgen we niet alles wat we wensen :(.

En toch ben ik jaloers op je, Henne ;)

Hé meiden... Kon niet laten even te kijken. Goed te lezen dat jullie al weer op gaan voor de 20 weken echo... Hoe het hier is... Tja... Over het algemeen gaat het best goed. Maar als ik onverwachts wordt geconfronteerd met zwangerschap van mensen die rond de zelfde tijd een kleine verwachten als dat wij ons kindje/ onze kindjes verwachtten (zoals echo foto's die op facebook verschijnen, vriendin die (terwijl ze hun gezin compleet hadden geacht) plotseling onverwachts zwanger is (hebben wel het nodige achter de kiezen gehad)), dan lopen hier de tranen weer even stevig. Soms denk ik bijna: ik heb het me allemaal maar verbeeld die zwangerschap. Maar als ik dan weer denk aan moeders voor moeders, mijn eigen 2 positieve testen, weet ik dat dat niet zo is. Heb nu spullen op marktplaats gezet. Het moet er maar van gaan komen... De garage en mijn hoofd maar leeg gaan maken... Dag droom..... En op gekke momenten wordt je er weer mee geconfronteert. Zit ik met mijn dochter bij de kapper, zij op de stoel naast me... Zegt de kapster: heb je nog meer broertjes of zusjes... Zegt die tuttebel: nee, die zijn dood! Nou, eh, als ik iemand zich ooit ongemakkelijk heb zien voelen, was het wel die kapster. Haar het verhaal in het kort maar even uitgelegd. 1000 maal excuses van haar kant. En ik dan maar heel geruststellend: tja, dat kon jij ook niet weten. En wij hebben zo'n meisje wat ook geen blad voor de mond neemt.... Meiden, succes verder... Wie weet kom ik nog wel weer eens een keertje spieken.

Hey meiden! Merk dat ik hier klaar ben. Ben me tot een jaloers kreng aan het ontwikkelen, en dat wil ik helemaal niet. Jullie hebben allemaal een lange weg moeten gaan... IVF is geen optie meer en dus heb ik niets meer te zoeken hier. Dames... alle geluk van de wereld en dank voor het meeleven!!!

Hey Mare... Tja, lastig he? Jullie waren nu zo ver! Eerlijk gezegd vind ik het best lastig om er iets over te zeggen omdat wij niet in jullie schoenen staan.... Wij hebben heel bewust voor deze poging afgesproken dat dit de laatste poging zou zijn. En wij hebben het ook heel bewust in gebed gebracht. Helaas ben ik het maar heel even zwanger geweest. En soms denk ik ook wel eens: van de 4 ICSI pogingen die we hebben gehad in totaal, is er 3 x een innesteling geweest. De eerste keer is daar onze mooie dochter uit geboren, de 2e keer is het voor de officiële testdatum al fout gegaan en de laatste keer ben ik 6,5 week zwanger geweest.... We zouden er nog eens een poging tegen aan kunnen gooien... Maar wanneer stop je dan? Als we wisten dat de volgende poging een succesverhaal zou worden, zouden we het doen... Maar ja, die garantie krijg je niet. Daarbij komt... ik ben nu 40. Mijn eicellen worden er ook niet beter op.... En het grote verschil met jullie is natuurlijk dat wij al het geluk hebben van een prachtige dochter.... Financieel is het ook iets wat we niet zo even uit onze mouw schudden. Maar de grote vraag voor ons is vooral: wanneer gaan we dan stoppen??? Het is zo moeilijk om voor een ander een beslissing te nemen... Ik kan me voorstellen, zeker nu je zo dicht bij bent geweest, dat je verlangt naar nog een keer zwanger zijn en het het kindje voldragen ter wereld brengen... Aan de andere kant... De zekerheid dat het weer lukt is niet te geven... En het is weer een heel spektakel, met alle spanningen etc... Een onvervulde kinderwens is ook heel wat om mee te moeten leven.... Is dat iets wat jullie kunnen handelen? Ben bang dat ik de vragen stel, en de opmerkingen maak die ook steeds door jullie gedachten gaan.... Maar kan er eigenlijk niet meer van maken... Niet te veel last gehad van krampen? Het vreemde bij mij is dat ik eigenlijk daar helemaal geen last van had toen het mis ging. De 2 avonden er voor heb ik ontzettend rommelende darmen gehad... En de dag voordat het mis ging heb ik bijna 2 kannen van moeders voor moeders vol geplast...3 Dagen voor die tijd heb ik wel even harde buiken gevoel gehad en even enorme buikkramp... Maar toen kwam er nog niets... Heb toen een klein half uurtje op de bank gelegen en toen ging het wel weer... En de zwangerschapsklachten waren na de beruchte dinsdag ook rap verdwenen... Het rare is dat ik met mijn hoofd weet dat ik niet meer zwanger kan worden... Maar mijn gevoel kan het nog niet los laten... Het voelt nog niet dat het echt over en uit is... Maar dat zal misschien bij het rouwproces horen? Tja, er vloeien nog wel eens tranen... Maar ik merk dat het al weer makkelijker wordt om een masker op te zetten... Ze komen niet altijd meer...

Hoe is ie nu Mare? Is het nog te doen?

Hey Mare, Wat een ellende! Volgens mij zou ik bij dit bezoek gehoopt hebben dat ze het de vorige keer gewoon niet goed hadden gezien... Dat het hartje nu wel zou kloppen!!! Heel veel sterkte met de medicijnen....!!!! En de rest natuurlijk.... Pfffft.....

Tja, vergeleken met Mare en Esly prijs ik me gelukkig... Wij hebben ons meisje nog. Mare en Esly hebben alleen herinneringen aan zwanger zijn... en hebben geen gevulde kinderkamer... Nog bruter! Maar het blijft een feit dat wij graag 2 kindjes hadden gewild en dat het bij 1 blijft. Wij proberen nu extra van ons meisje te genieten.... Die gekke griet zocht vandaag in de bibliotheek een boekje uit over een meisje wat haar zusje vlak na de geboorte verliest... Moest het 2 keer voorlezen. Moest af en toe stoppen om de tranen weg te slikken.... Ons meisje wist dat we zwanger waren en nu dus ook dat het over is.... Vind het wel heel bijzonder....

Hey meiden, Mare, ik hoop voor je dat het nog spontaan gaat inzetten. Wat verdrietig dat het toch nog zo gaan moest.... Maymar... welkom hier. Ik heb 4 keer een punctie gehad... En tja, het hoort erbij. Het is inderdaad een doffe stomp in je buik-gevoel.... Sas, je bent er bijna!!! Hoe het hier gaat... Vanochtend weer bij de verloskundige geweest. Mijn baarmoeder had haar werk goed gedaan... Het is allemaal weer schoon. Maar wat was dat lastig om daar te zitten. Dames die elkaar kennen, waarvan 1 ook net zwanger was..... Pffft.... Heb me kunnen verbijten, tot de verloskundige vroeg hoe het ging... Verdrietig... En toch.. het gewone leven gaat door. En het klopt niet... dat het leven door gaat. Nee, er komt geen kindje meer... Maar ik wil nog zwanger zijn.... zoiets.....