Esk

Die 2 uur lijkt me eerlijk gezegd ook meer een richtlijn dan een strakke grens. Als je toevallig eens 3 uur weg bent zal dat echt geen kwaad kunnen. Doe je dat dagelijks 3 keer dan uiteraard wel. Onze jongste lag ook vrij snel over van reiswieg naar kinderwagen, hij was ook groot. En wij wandelden ook echt lang, maar hij doet het prima. Ook in de maxi-cosi heeft hij wel eens langer gelegen, bijvoorbeeld als hij in slaap was gevallen. Dan liet ik hem gewoon liggen tot hij wakker werd...

Wat een fijn nieuws om te lezen. Henne en partner, van harte gefeliciteerd met jullie zoon. Geniet van elkaar!

Voor mij is het al een tijdje geleden, maar bij mijn eerste (en enige) IVF had ik "maar" 5 eicellen. Daarvan waren er 4 bevrucht en uiteindelijk zijn er 3 gestopt met delen. Bij de TP had ik dus "maar" 1 embryo. Geen idee wat de kwaliteit was, maar dit is wel mijn zoon geworden. Het kan dus zeker uit een "lage" opbrengst. Maar dat het voor je gevoel tegenvalt herken ik wel. Ik had er ook niet echt vertrouwen in. Toch was ik na de lange twee wachtweken zwanger, het kan dus zeker wel. Succes en sterkte met wachten!

Dat zou toch dan vanzelf moeten gaan? Ik bedoel, je houdt hem de luier om tot je merkt dat deze iedere ochtend droog is en dan doe je 'm een keer niet aan? Met een potje naast het bed of zo? Lijkt me minder werk dan zindelijk maken overdag ;-)

Dat is wel jammer dat je daar nog geen 100 procent duidelijkheid over hebt. Maar lekker naar huis is ook fijn. In het ziekenhuis wordt je ook wel een beetje aan je lot overgelaten soms, thuis heb je de volle aandacht van de kraamzorg en dat is ook fijn.h, het heeft allebei voors en tegens... Je hebt er ook niet zoveel invloed op, dus moet je het maar gewoon laten gebeuren. Het begint nu trouwens wel spannend te worden zie ik, de 37 weken al gepasseerd! Succes met de bevalling alvast.

Goh, dat gaat snel! alvast gefeliciteerd! Jij trouwens ook, Natasja, wat goed van haar. Helemaal blij met haar cadeautje natuurlijk?

Ja, dat moet je uiteraard natuurlijk wel "voor lief" nemen als je mensen uitnodigt waarvan je verwacht dat ze toch niet komen :-) . Overigens kregen wij bij de tweede veel minder visite als bij de eerste, maar dat schijnt vaker voor te komen. Wat je ook doet, het is en blijft een bijzondere periode. Ik vond het bijzonder speciaal en heb er erg van genoten. Zo te zien heb je nu een mooie balans en komt het helemaal goed. Overigens, omdat je een paar dagen (toch?) in het ziekenhuis ligt, krijg je al later bezoek. Tenminste, dat was bij mij wel zo. Alleen hele naaste familie is in het ziekenhuis geweest en verder niemand. En ik wilde juist mijn kleine laten zien, dus vond dat zelfs een beetje jammer. Achteraf was het wel fijn, want ik was erg moe door bloedverlies.

Je zal zien dat de meeste mensen ook helemaal niet "meteen" willen komen. Ik heb het er wel eens over gehad met bijvoorbeeld ooms en tantes en die zeggen dan zelf al "in het begin is het altijd heel erg druk, laat eerst alles maar 's op de rit krijgen, dan komen wij daarna wel". Dus met een beetje geluk zullen de meeste mensen zelf al eventjes wachten voordat ze komen.

Wij hebben 2 keer gewoon de kaartjes direct na de geboorte verstuurd met daarop het verzoek om even te bellen voor een afspraak. Bij ons kwam het bezoek heel erg gespreid. Omdat mijn man niet zo'n held is met visites en veel visites heb ik ook een aantal bezoekjes overdag gepland toen hij aan het werk was. Verder alles in overleg. Wij hebben altijd maximaal 1 x per dag kraamvisite gepland, maar het is zeker niet zo dat iedereen tegelijk wilde komen, ik denk dat alles zo'n beetje in de eerste 8 weken is geweest en er zijn zelfs in die periode dagen achter elkaar geweest waarin er geen enkel bezoekje is geweest. Wij hebben zo'n 60 kaartjes verstuurd. Een gedeelte daarvan is ook niet eens op bezoek geweest dus dat scheelt ook al. Dat konden we overigens vantevoren ook inschatten, hoewel iedereen wel welkom was geweest. Waar mogelijk hebben wij wel gecombineerd, bijvoorbeeld door collega's groepsgewijs te laten komen. Dat kan ook voor buren bijvoorbeeld. De meeste mensen bleven bij ons netjes max. een uurtje/anderhalf uurtje. Zeker toen ik nog boven op bed lag. En die keren dat het voor mij niet kon heb ik dat aangegeven (dat was in de eerste week met Thomas, maar dat betrof maar 1 persoon). Wat betreft baby vasthouden ben ik nooit zo moeilijk geweest. Als de kleine lag te slapen kan dat niet, was hij wakker, dan mocht het indien gewenst of hij lag bij mij of papa. Ik heb het als zeer leuk en prettig ervaren. Ik ben zelf niet zo van de kraamfeestjes, vind het ook voor mezelf dan erg oppervlakkig, want je kan niet met iedereen dan in gesprek en je bent zelf veel aan het regelen. Ik vond het laten zien van mijn zonen ook erg leuk in kleiner verband. Gut, ben gewoon een kraamvisite-mens denk ik :-) . Daarnaast willen waarschijnlijk naaste familie en beste vrienden dan alsnog op visite komen en heb je alles 2 keer...

Dat is precies wat ons tegenhoudt om een verre vakantie te maken; met de auto zijn de kinderen het gauw beu en dan is elke afstand ver en met het vliegtuig en 2 kinderen is ook niet helemaal ideaal (naast dat het een fortuin kost). Dus voor ons wordt het vermoedelijk Landal of zo. Ook prima en leuk ;-) . Hoewel ik jullie plannen ook niet zo verkeerd vind. Curacao lijkt me prachtig! Thomas is gister op de slee geweest, hij vond het geweldig. Joris vond sneeuw nog niet zo bijzonder en al helemaal niet leuk. Thomas roept de hele dag " sneeuw, mama! sneeuw!" . Hij vond sleetje rijden hartstikke leuk, wilde er niet meer af ;-) . Voel je je alweer wat beter, Natasja?

Fijn dat iedereen weer beter is, Dorine. Fijne wintersport! Annelies, leuk als ze zo terug beginnen te praten. Ik moet ook zo vaak lachen. Thomas kan tegenwoordig ook hele verhalen vertellen en ik kan lang niet alles volgen, maar vind het wel leuk om te horen. En fijn dat ze over haar "alles is eng" periode heen is. Met Thomas tobben we nog wat voort. Nou ja, tobben... dat valt op zich nog wel mee, maar ik moet 's avonds wel een kwartier op een stoeltje op de overloop gaan zitten. Het is niet zozeer niet willen slapen als wel verlatingsangst. Dus ik zit voorlopig nog op mijn stoeltje, want het werkt wel. Helaas wordt hij 's nachts ook nog wel wakker, maar dat is redelijk snel te verhelpen met datzelfde stoeltje (alleen ga ik dan meteen in bed liggen terwijl hij denkt dat ik op het stoeltje zit). Volgende week ga ik het stoeltje afbouwen door het steeds verder naar de trap te zetten. En dan maar hopen dat hij het pikt (want als ik er niet zit, moet je horen!).

Fijn dat je mee blijft schrijven, Natasja. En ja, ik kan me voorstellen dat het soms moeilijk is als je geconfronteerd wordt met dikke buiken (net zo als toen je nog geen kindje had en ze heel graag wilde) en dat het niet altijd leuk is om te lezen over gezinnen met meer dan 1 kindje. Ik gun het iedereen, maar helaas is het leven soms erg oneerlijk. Ik hoop dat je een weg kan vinden om met het verdriet om te gaan, het zal best tijd kosten. Geniet in ieder geval wel van wat je wél hebt, namelijk een prachtige dochter! *knuffel* Over het zindelijk worden, ik denk dat je het niet kan dwingen. Ik heb het zelf nog niet helemaal meegemaakt, maar ik heb ergens wel gelezen dat er 2 dingen noodzakelijk zijn voor zindelijkheid: willen en kunnen. Het "kunnen" heeft ze wel in de vingers, nu het "willen" nog... Misschien het weer een paar dagen laten rusten? Wat ontzettend goed van Zoë! Hier nog steeds geen start gemaakt. Hij wil (net als Dési) niet op het toilet of potje zitten. Tja, dan houdt het dus eventjes op. Ik wil er geen drama van maken. Ik vraag regelmatig of hij even wil, in de hoop dat hij een keer ja gaat zeggen. En anders dit voorjaar proberen als hij weer wat ouder is en het buiten lekker warm is. Ik geloof dat de luiers van tegenwoordig gewoon te goed zijn :P Met Thomas gaat het 's avonds alweer een stukje beter. Ik word nu geacht op de overloop op een stoeltje te gaan zitten. Dat doe ik nu een paar dagen braaf en dan zal ik proberen wat verder weg te gaan zitten, net zo lang tot het vertrouwen weer terug is. De drama's zijn op deze manier in ieder geval voorbij. In de nachten wordt hij ook nog wakker, dus het zal moeten slijten denk ik. Hopelijk gaat het volgend jaar met het vuurwerk weer beter. Oké, ik moet even mijn bank gaan redden van een aanval met een fluit :-)

Ik kan het me voorstellen, hoor Annelies. Het is niet zo maar wat... sterkte ermee! En Dorine, poeh, da's niet leuk, alledrie geveld en jij bijna. Hopelijk knapt je gezin snel op. Ziek zijn is helemaal niet leuk! Natasja, hier is het ook begonnen met de knallen. En vooralsnog wordt het iedere avond (en nacht!) erger. En dat we nog niet gekozen hebben voor 1 aanpak helpt ook niet helemaal mee. Naja, het zal wel weer een fase zijn (hoop ik!). Slaapt Dési nu nog steeds in haar ledikantje of hebben jullie haar toch weer in haar bedje teruggelegd toen ze weer goed ging slapen? Hoe staat het met de zindelijkheid? Is er weer vooruitgang geboekt? Hier zijn we wel aan het denken om Thomas binnenkort een "grote" kamer te geven. Z'n bedje wordt nu toch wel klein, vind ik. En hij kan er zelf niet uit. Dus ik denk dat we binnenkort maar 'ns gaan nadenken over een slaapkamerthema. Heb daar nog niet echt ideetjes over. Ook niet over wat er in zou moeten (ja, een bed en een kast, maar dat is wat weinig, toch?). Kleden jullie je kindjes nog op de commode aan of doen jullie dat allemaal staand, dan wel liggend op bed?

Ik denk dat dit de aanleiding wel is geweest, maar inmiddels wil hij gewoon niet meer in z'n bedje. Ik ga vanmiddag maar 's een gesprekje aan om te kijken of ik los kan peuteren waarom hij z'n bedje niet in wil. Het enige dat hij nu zegt is dat hij niet in bedje kan. Maar het waarom is volledig onduidelijk. Hij heeft nog niet genoeg woorden om het uit te kunnen leggen of in ieder geval is het gevoel voor hem nog te abstract om het te kunnen uitleggen. Denk ik.

Ook het allerbeste voor 2013! Spannend, Annelies. Ik hoop dat 2013 je jaar mag worden. Hier een rustige oudejaarsavond gehad. Helaas werd Thomas wakker net na twaalf uur. En het kostte al zoveel moeite om hem in bed te krijgen, helemaal panisch. Al sinds zaterdag is het een hoop gedoe... Natasja, had jij dat onlangs ook niet met Dési? Toen ze uit haar bedje kwam? Hoe was dat begonnen en hoe hebben jullie dat opgelost? En met Wessel ook toch, Dorine? We lopen hier al sinds zondagavond iedere 5 minuten naar boven voor een aai over de bol en verder geen aandacht, maar het kost veel tijd. En Thomas maar huilen, heel zielig. Steeds roepen (ligt nog in ledikantje) "uit, papa, uit, papa, uit" steeds maar weer. Vind het zo zielig, maar ja, eruit halen resulteert alleen maar in hetzelfde gedoe als hij dan weer naar bed moet. Zaterdag hadden we dat geprobeerd, het heeft tot 23 uur geduurd! En toen is hij ook gewoon omgevallen en daarom ging hij slapen. Naja, het zal wel weer overgaan, maar gezellig is anders...