Adoptie

Hey meiden,

Hieronder een kopie van een reactie die ik bij ICSI heb gegeven:

'We hebben de teleurstellingen weer een plaatsje kunnen geven. Na heeeeele lange gesprekken ook besloten om alvast de adoptieprocedure te starten. Het duurt immers zo lang voordat je daadwerkelijk in het voortraject zit. Ons verlangen naar kinderen is zo groot, we kunnen ons ook geen leven zonder kinderen voorstellen.....ik hoor zo vaak : 'Jij bent nou echt een geboren moeder' en dan breek ik soms van binnen...we kunnen een kindje zoveel bieden...! Natuurlijk gaan we straks met goede moed de laatste poging aan, maar mocht die niet lukken....hebben we eigenlijk al besloten om dan te proberen een kindje te adopteren.....ook als er wel een zwangerschap uit voorkomt weet ik niet of ik daarna weer zoveel behandelingen kan en wil ondergaan, en zal adoptie alsnog een optie zijn om een tweede kindje te krijgen...

Misschien klinkt dit voor jullie heel nuchter, maar er is heel veel nadenken, slapeloze nachten en huilen aan vooraf gegaan......we weten ook dat ook adoptie helemaal niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt. Dat er een lang proces van afscheid en verdriet aan vooraf gaat. Afscheid en verdriet omdat het kindje niet uit mijn buik komt.....dat er geen periode van zwangerschap, echo's en dikke buiken aan vooraf gaat.....en afscheid en verdriet van het adoptiekindje dat alles wat hem of haar vertrouwt is achter moet laten........dat het ook daarna allemaal niet vanzelf gaat, maar de liefde voor kinderen zit zo diep.....we weten dat we het samen allemaal aan kunnen...we hebben al zoveel stormen samen doorstaan....ooit zullen er kindjes ons papa en mama noemen, en aan die gedacht hou ik vast als ik het allemaal even niet meer zie zitten.....'

Het is voor ons niet een noodgreep zeg maar, het is voor ons altijd duidelijk geweest dat we heel graag kinderen willen, en dat het voor ons geen verschil zou uitmaken of het kindje nu wel of niet uit mijn buik komt. Ik begrijp dat bijna niemand op dit forum ervaring heeft met adoptie, maar toch wil ik jullie graag op de hoogte houden van dit alles......misschien hebben jullie in je omgeving iets dergelijks meegemaakt?

Liefs, San

Hoi san,

ik begrijp het en herken het heel goed hoor, precies om die reden zijn wij indertijd ook met de adoptieprocedure gestart tijdens de behandelingen.

Nog voor de eerste ivf behandeling hadden wij het bka nummer, want dan begint het wachten namelijk.

Ook wij wilden zooo graag een gezin, ook een kindje van ver is/was welkom.

En ook bij ons was het geen noodgreep, gewoon een sterk gevoel en een beslissing om heel graag een kindje te krijgen.

Na 2 ivf pogingen konden we op de VIA cursus , mei 2006, 5 x...heel erg interressant en emotioneel en gezellig! We zien nog steds een stel die we daar hebben leren kennen.

Tijdens de cursus bijeenkomst had ik de terugplaatsing van de 4 de poging en wij zijn dus zwanger geworden . Wij hebben niet verteld dat we een terugplaatsing hadden/we hebben ons wel afgemeld nadat we 16 weken zwanger waren voor de huisgesprekken met de Raad v kinderbescherming en ons plaatsje aan iemand anders gegeven.

Dus gwoon doen wat je gevoel en hart je ingeeft, de adoptieprocedure duurt echt heel lang en je kunt op vele tijdstippen nog eruit stappen.

succes Cynthia

Hier ook san!

wij waren voor de cursus aan de beurt toen ik zwanger werd.

we hebben besloten te stoppen. nog wel gedacht aan later adopteren, maar dat wordt lastig.

en ik sta er nu niet meer achter. maar da's een ander verhaal.

Ik kan me helemaal voorstellen dat je je al opgeeft, al weet je niet of het gaat gebeuren.

hoe jij t zegt, dat ooit kindjes jullie papa en mama gaan noemen; dat is heel mooi, en dat gaat dan ook vast lukken!

succes,

lis

wij hebben ons ook al tijdens het ivf-traject ingeschreven.

Wij hebben een vriendenstel, dat 4x ivf heeft gedaan, allen mislukt, en nu een kindje hebben geadopteerd uit Amerika.

Zij hebben ons veel info gegeven, en we hebben het een beetje "mee beleeft".

Later raakte we ook bevriend met een stel uit ons dorp, die 2 meisjes uit china hebben geadopteerd. Zei hebben ons ook veel verteld, en ik heb films gezien van toen ze de meisjes haalde.. hartverscheurend...

Ik vind het zó ontzettend mooi, dat wij, met een enorm grote kinderwens, op deze manier een kindje kunnen helpen een mooie toekomst te hebben, ze de liefde geven die ze zo hard nodig hebben.

Toen de artsen ons vertelde dat de kans op een biologisch eigen kindje zeer klein zou zijn, heb ik me volledig gestort op adoptie.. Toen de eerste poging mislukte, ging ik er, uit zelfbescherming, al helemaal van uit, dat we ooit een kindje gingen halen, in voor ons, China.

Toen ik zwanger werd, vond ik het heel moeilijk om alles te cancelen..

maar een eigen kindje en een adoptiekindje vind ik geen optie.

(ook finacieel gezien)

Ik heb er nog steeds gemengde gevoelens bij dat ik het moest afeggen, ik was al zo gewend aan adoptie..

ik vind het alleen zo zuur, dat het zo omslachtig moet, met alle regeltjes, en vooral ook kosten.. en dan heb ik het nog niet over het lange wachten...

Wat heerlijk om positieve reacties te krijgen....vondt t best een beetje spannend om een topic over adoptie te beginnen, en niet in de laatste plaats omdat ik weet dat sommige hier nog niet over na willen of kunnen denken. Het doet me goed om te weten dat wij niet de enigen zijn die hun kinderwens op deze manier willen vervullen. We gaan er voor! Ik hou jullie natuurlijk volledig op de hoogte van alles!

Liefs, San

Hoi San,

Ik kan me goed voorstellen dat jullie verder kijken dan ICSI / IVF.

Zeker omdat je weet dat het ontzettend lang duurt voor je uberhaupt verder bent in dat adoptieproces.

Wij hebben het nooit serieus over adoptie gehad. Mijn gevoel daarover was dat ik dat niet wilde. Maar dat kon ik zeggen, aangezien we nog aan ivf moesten beginnen.

Ik kan me voorstellen dat je na een aantal mislukte pogingen heel anders denkt.

Goed van jullie om een reëel beeld te houden van je behandeling. Het kan goed gaan, maar het kan ook mislukken, hoe pijnlijk ook weer.

Het feit dat je nu dus ook verder kijkt vind ik dus ontzettend knap van jullie!

Heel veel succes verder en groetjes

Thanx Laura, begrijp jouw gevoelens over adoptie heel goed. Het is ook niet niks he?!

Het is voor ons ook niet zo zeer dat we nu gaan kijken omdat de ICSI pogingen tot nu toe niet zijn gelukt. We hebben eigenlijk vanaf het begin van het hele traject de adoptiedeur op een kier gehad zeg maar. Maar het is natuurlijk niet iets wat je meteen aan de grote klok gaat hangen.....ik heb gek genoeg altijd geroepen dat zelfs als er biologische eigen kinderen zouden zijn of komen, ik dolgraag een kindje zou willen adopteren. Ook wel een beetje uit idialistisch oogpunt hoor, je kunt zo'n kindje hier een fantastische toekomst en kansen bieden die hij of zij helaas in het geboorteland niet zou hebben en krijgen.

Ben nogmaals heel blij dat er ook hier op het forum positief op wordt gereageerd, ik vondt het echt wel moeilijk om het zo te vertellen.....

Ben heel benieuwd wat er nu allemaal gaat gebeuren. Het inschrijfformulier is begin deze week de deur uitgegaan, wederom wachten...pffff......maar goed......dat moeten we de komende jaren wel vaker denk ik...

Liefs, San

Yes! BKA nummer is er! Vandaag de brief gekregen waarin het BKA nummer stond...we zijn nu dus echt begonnen.....in de brief staat ook dat we over ongeveer 17 maanden met de cursussen kunnen beginnen....spannend zeg....!

das snel!

17 maanden kan wel kloppen idd.

Lang hé?

Er is een site waarop je kan zien, of het opschiet.. daar staan dan de bka's die uitgenodigd zijn voor de via cursus enzo. Maar weet even niet meer welke site dat is..

Als je het leuk vind, dit is een site van het koppel uit ons dorp. Ze hebben 2 meiden uit China.

http://home.hetnet.nl/~josenmonique/

Tsja, t duurt idd wel lang ja...maar ach...we komen er wel! Bedankt voor de link Amanda, k ga zo meteen gelijk kijken!

Liefs, San

is echt snel voorbij als je nog gaat IVF-en hoor!

leuk hoor, het BKA nummer!!

cyn

Hoi San...

Ik begrijp je gevoel zo goed..

Daarom hebben wij vorig jaar ook al de adoptiepapieren ingevuld.

In middels zitten we nog steeds in de behandelingen,maar zelfs adoptie duurt zo lang...

En je kan eenmalig uitstel vragen voor 1 jaar.

Ik vind het heel goed dat je die stap hebt genomen,alleen dat traject van adoptie lijkt me ook heel zwaar..

Maar ik vind het fantastisch dat we op deze manier die kindertjes een goede toekomst en vooral ook liefde kunnen geven.

Ik wens je veel succes met alles!!!

Liefs Gwenn:good1::good1:

Lieve San,

Wat fijn dat jij een adoptietopic hebt geopend. Ik vond het ook best moeilijk om het aan anderen te vertellen. Mijn moeder reageerde fantastisch. Begon net als ik te snikken. Maar er zijn er ook die zeggen ´Nou weet wat je doet want het geeft vaak een hoop ellende´

Tja dat zien we wel. Dat kan met een biologisch kind toch ook.

Ik riep altijd al als ik later geen kinderen van mijzelf kan krijgen dan wil ik adopteren of misschien wel allebei. Mijn man wilde absoluut niet. En toen kreeg ik dus te horen dat ik uitbehandeld was. Ik heb 2 dagen gehuild. Mijn man zei daarna. Zullen we een kindje adopteren, want je bent een fantastische moeder. Ik wilde er niks van weten toen ineens. Ik wilde zwanger zijn in mijn buik een kindje voelen. De kroon op onze realtie een mix van hem en mij in de vorm van een kindje. Na een paar dagen zakte dat gevoel. Ik voelde dat ik wilde zorgen en dat het niet uitmaakte of dat kindje uit mij komt. Ik las ergens een tekst van een adoptiemoeder die ik altijd wil onthouden: Je groeide niet onder mijn hart, maar in mijn hart! En zo voel ik het ook.

Daarnaast geloof ik ergens dat de een kindje zelf zijn moeder kiest. Ramar is een boekje dat daar over gaat heel mooi geschreven. Een adoptiekindje kiest z´n moeder ook, maar met een omweg.

Ik zei vanavond nog tegen mijn man. Stel nou dat er een wonder gebeurd en ik toch nog ooit zwanger raak, dan denk ik dat ik nog doorga met adoptie. Het voelt na al dat lezen en kijken zo goed dat ik er volgens mij geen afstand meer van kan doen.

Wij kregen vandaag ons BKA nr. Dus San zitten we over 1,5 jaar samen op de cursus:biggrin:

Mijn man en ik zitten sinds de beslissing echt op een roze wolk. We zijn adoptiezwanger en dat voelt keigoed!

Liefs Jonne

Hey meid, wat heerlijk herkenbaar!!!! Ik heb net als jij altijd geroepen dat een kindje van ons niet persé uit mijn buik hoeft te komen....ook mijn moeder (en zussen) vinden t fantastisch dat we op deze manier papa en mama gaan worden, en staan voor de volle 100% achter ons. Mijn schoonouders hebben het er wat moeilijker mee, ze denken dat ze misschien anders tegen een adoptiekindje aankijken dat tegen een biologisch kleinkind...ik denk dat het vooral angst voor het onbekende is.....het zijn schatten van mensen en ik kan me niet voorstellen dat dat echt een probleem gaat worden, maar goed.....

Natuurlijk is de weg naar de keuze voor adoptie niet zo makkelijk, ook bij ons is er heel wat afgehuild....je neemt ook afscheid van het idee dat je ooit zwanger zult zijn....in ons geval is dat niet helemaal zo (we hebben in Mei nog 1 poging te gaan) maar heel reeël gezien is de kans niet heel groot dat die wel lukt.....

En idd, problemen kunnen ook heel goed met biologische kinderen ontstaan, het is voor mij iig geen reden om niet te adopteren!

Heb je ook al op de link van Amanda gekeken? Die mensen hebben 2 kindjes geadopteerd, echt fantastisch om te zien en te lezen!!

Enne, laat ons idd maar heerlijk zweven op onze adoptiewolk! Ik hoop echt dat we straks samen de cursus kunnen gaan doen!

Dikke knuffel, San

Lieve Jonne en Sanne en Gwenn, ik hoop dat het veel sneller gaat dan nu bekend is. Ook wij hebben erover nagedacht... We zouden na poging 2 beginnen ook omdat we nog geen energie over hadden dit ook weer uit te gaan zoeken.

Maar wat ik er toen ook al moeilijk aan vond, is dat het zo lang moet duren inderdaad! Ik snap dat het zorgvuldig moet gebeuren. Dat je niet zomaar een kindje aan iemand kan geven, maar zo lang, met zoveel gedoe. Maar helaas het is nu eenmaal niet anders. Durf hou vol, bijt je er in, en ga ervoor. Ik zal jullie topic ook blijven volgen. Succes! groetjes, niki

Wat fijn dat jullie familie zo goed reageert!!

Bij ons reageerde ze niet zo positief.. weten jullie waar je aan begint? Ze gaan altijd heun echte ouders zoeken.. dat worden moeilijk opvoedbare kinderen... ze hebben hechtingsproblemen bla bla bla bla..

Ik wilde er niks van weten..

Nog steeds niet. Je biologisch eigen kind kan je ook in de steek laten, aan de drugs raken of weet ik veel wat..

Ik ga jullie zeker volgen!

Mooi he, die 2 meiden uit China.

Thanx Amanda....we hebben alle vooroordelen idd langs horen komen, maar eigenlijk alleen van mijn schoonouders....ze gaven precies dezelfde redenen om het niet te doen....ik ben daar behoorlijk boos om geworden en heb gezegd dat zij makkelijk praten hadden, zij hadden moeite om niet zwanger te raken (beetje hyper-vruchtbaar) en moesten zich echt allebei laten sterilliseren om het gezin niet nog verder uit te breiden....vindt het ook een beetje kort door de bocht om zulke dingen te zeggen en ik vindt het ook behoorlijk kwetsend! Die kinderwens komt echt uit onze tenen, en broeid in elke cel van mijn lichaam....ga dan maar eens accepteren dat je nooit mama zal worden! Gelukkig is hub nooit makkelijk te beinvloeden (ook niet door zijn paps en mams) en doetie gewoon wat hij wil. Ach, ze draaien vast wel bij, dat gebeurt eigenlijk altijd...het zijn ook echt wel schatten hoor maar af en toe.....zucht....

Die meiden zijn idd fantastisch! Vondt het zo ontzettend leuk om te zien hoe ze werden gehaald in China en de blikken op de gezichten van hun papa en mama.....onbetaalbaar.....100% verliefd op hun meiden....heerlijk....!

Aanstaande woensdag gaan we weer naar de gyn voor het starten van de 3e (laatste) poging. Die start waarschijnlijk eind deze maand. We bikkelen lekker door hoor....

Alvast een fijn weekend (en bedankt voor je steun, voelt heel goed!)

Liefs, San

graag gedaan hoor, ik weet hoe je je voelt...

Veel succes met je laatste poging.

Ik had ook altijd zoiets, ik wordt mamma, ook al is het kindje niet in mij gegroeid.

Laat de rest maar kletsen!

Ik had ook wel zoiets van, ik zal ze wel eens laten zien....

Hoi Meiden,

Op de site adoptie.startpagina.nl vind je heel veel mooie sites van mensen die adoptie hebben gedaan of bezig zijn. Echt heel leuk om naar te kijken.

Hebben jullie al een voorkeur voor een land? Wij willen het liefst een sibling of een tribling adopteren. Het lijkt me voor de kinderen heel fijn dat ze een deel van hun familie behouden.

Op dit moment trekt Polen of Columbia me het meest. Ik blijf er maar over lezen. Word er helemaal blij van.

Groetjes Jonne

Hey Jonne, ook wij zijn ons voorzichtig aan het orienteren..voorzichtig omdat we deze maand de laatste poging ICSI gaan starten, maar ook omdat we er al zoveel teleurstellingen op hebben zitten dat we ons niet al te veel durven verheugen op het feit dat we toch echt papa en mama gaan worden (je zal dit vast wel herkennen)....Wij hebben idd ook de adoptie startpagina gevonden, en hebben er ook fantastische verhalen gezien en gelezen over adopties. Onze voorkeur gaat momenteel uit naar (ook) Colombia....kan niet uitleggen waarom...t is echt zo'n 'onderbuikgevoel'.....weet je wat ik echt heerlijk vindt???T klinkt misschien heel raar, maar dat we onze allerliefste wens namelijk papa en mama worden, hoe dan ook vervuld zullen gaan zien worden.....het idee dat het hoe dan ook echt gaat gebeuren.....kan gewoon niet uitleggen hoe fijn dat voelt....we zijn gewoon adoptiezwanger! Kan er soms zo gelukkig van worden!!

Het is heerlijk Jonne om je zo enthousiast te 'zien'...je hebt al zoveel meegemaakt meid....petje af dat je op deze manier met je tegenslagen omgaat!! We gaan voorlopig nog even verder 'zwangeren'.

Knuffel, San

hoi hoi

adoptie is voor mij het mooiste wat me ooit is overkomen

ik heb zo een prachtig wonder in mijn armen mogen sluiten.

en ben haar nog elke dag dankbaar dat ze van mij een mama heeft gemaakt.

stomme mensen die reageren als 'je weet niet wat je in huis haalt en ze gaan altijd op zoek naar hun ouders en blablablablabla'

ach ja wat moet je daar nou mee.

een kind is een kind en heeft liefde en aandacht nodig

maakt het dan uit dan het niet uit je buik komt?

nee in mijn ogen niet

mijn dochter komt niet uit mijn buik maar zo voelt het wel, ze komt uit mijn hart.

ik hou zo ontzettend veel van haar dat ik ,..........ja klinkt nou net weer raar andersom......dat ik soms wel dacht dat ik van een tweede kindje nooit meer zoveel zou kunnen houden.

en ja natuurlijk moet je met open ogen in een adoptie stappen

je kan een kindje krijgen die nare dingen heeft meegemaakt. of die lichamelijk iets mankeert.

en als je hier ook maar op enige moment ernstige twijfels over hebt zou ik het een ieder ook afraden.

maar het krijgen van een kind, op wat voor manier dan ook, een een wonderlijk avontuur.

mijn meisje heeft ook wel momenten gehad dat ik dacht 'oh jee'

maar wij zijn open over adoptie, ze weet waar ze vandaan komt en ze weet hoe het allemaal is gegaan en ze weet dat als ze iets wil weten ze alles aan ons kan vragen en dat we voor 1000% procent achter haar staan.

en ja misschien wil ze wel terug naar haar roots als ze ouder is.

nou prima toch. desnoods gaan we samen.

houden van is toch niet verbonden aan bloedbanden.

zoals een andere adoptie ouder ooit ergens schreef als antwoord op van die lastige vervelende vragen die ze kreeg van een mevrouw.

'jij houd toch ook van je man.......die komt toch ook niet uit je eigen buik'

houden van is niet verbonden aan genen

wij zijn degene die zijn verbonden door houden van !

groetjes

en suc6 voor iedereen die bezig is met wat dan ook in zijn leven

Hoi Lila, wat fantastisch dat jij ook middels adoptie mama bent geworden! Ik voel het ook hetzelfde, een kindje hoeft echt niet perse uit mijn buik te komen!! Ik zal er echt niet minder van houden. Momenteel zijn we ons behoorlijk aan het verdiepen in het hele adoptieproces en er komt echt heeeel veeeel info op ons af.....op deze momenten ben ik heel blij om weer een positief verhaal te horen en te weten dat we toch echt de juiste keuze hebben gemaakt! Hoe hebben jullie de adoptie van jullie dochter ervaren?

Liefs, San

Vrienden van ons hebben een kindje uit zuid-amerika, een negermeisje.

Toen ze haar nog niet zolang thuis hadden, ging ze boodschappen doen, en ze was al die stomme opmerkingen ook zat. Er keek toen iemand heel gek, of zei zelfs iets, en toen zei ze: Ja mijn man heeft toverballen..!

Lila, hoe oud is jullie meisje? Waar komt ze vandaan? Hoe oud was ze toen jullie haar kregen?

Ik dacht (denk) er net zo over als jij, als we geadotpeerd zouden hebben, zouden we ook kiezen voor openheid.

Wisten jullie trouwens van "special need" kindjes?

Zij zijn licht gehandicapt, bijvoorbeeld een klompvoetje, hazenlip of visueel gehandicapt. (de wachtlijsten hiervoor zijn veel korter, wat natuurlijk geen reden mag zijn om voor deze kindjes te kiezen)

hoihoi,

hoe ik de adoptie heb ervaren

nou in het begin vooral heel erg lang

wachten en wachten en nog meer wachten

en veel lezen en opzoeken en verdiepen en kletsen met mede wachtende adoptieouders en ervaren adoptie ouders, en nog meer papieren invullen en nog meer wachten

en ja alles bij elkaar heeft het van begin (BKA nr) tot moment van 'in mijn armen' bijna 5 jaar geduurd.

maar er is niks dat kan beschrijven het moment dat al je wachten word beloond en de telefoon gaat en je word verteld dat je mama bent en dat er een klein meisje op je wacht ( nou ja wist zij veel ;-) )

en dan wachten op de dag dat je eindelijk mag reizen ( naar China want daar komt ons meisje vandaan ) en dan nog een nachtje slapen in een hotel en dan wakker worden en weten 'vandaag is DE dag'

dan eerst nog wat papieren invullen en dan dan word er op de deur van je hotelkamer geklopt en dan is ze daar.

onwezelijk, zo bijzonder. dat dat kleine meisje mijn dochtertje mocht zijn.

ik kon het in het begin niet helemaal bevatten.

je wacht zo lang, en je wil al zo lang kinderen.

en dan plots zit daar het mooiste meisje van de hele wereld zomaar naast je.

en dan is ook in een keer vergeten dat je zo lang moest wachten voor je haar mocht vasthouden.

vergeten zijn al die dagen........maanden.........jaren.....

al die frustraties over in te vullen papieren.

en ja ook over het geld ( want ja het kost geld. al die papieren en notarissen en advocaten kosten hier en in China )

je krijgt een mensje toevertrouwd, die jou langzaam gaat vertrouwen en zien als haar mama.

oh ik zou het zo nog tig keer over willen doen.

zou er zo nog 10 adopteren

( helaas door leeftijd man is dit niet meer mogelijk :-(

als je hart er helemaal voor gaat dan ga er voor

want het is zo mooi

oh en ja special needs ja ben ik mee bekend

er is een speciale lijst voor ja.

wel wist ik dat ik zowiezo altijd wel rekening moest houden met een special needs omdat ook een al in China geopereerd kindje als 'gezond'kan worden voorgesteld.

bij mijn dochter kwam pas in nederland naar voren dat ze een speciale vorm van bloedarmoede heeft. Sommige vormen hiervan zijn zeker wel special needs maar gelukkig die van mijn meisje niet.

Zo weet je het nooit zeker. maar ja........bij een kindje uit je buik ook niet :-)

groetjes

oh en vergeet ik nog te zeggen ze was 10 maanden toen ik haar in mijn armen kreeg........maar nog zo piepklein......ze kon nog maatje 68 aan haha

Hoi Lila,

Wat weer een prachtig verhaal!

Ik verheug me er ook enorm op. Jammer is dat je inderdaad zoveel geduld moet hebben, maar dat heb ik er heel erg voor over.

He Sanne, Ik zit ook geregeld op mijn roze adoptiewolk. Ik heb het nog lang niet aan iedereen verteld. Toch een beetje bang voor de reacties misschien. En ik wil het ook nog graag een beetje voor mezelf houden.

Van de week was ik uiteten met mijn beste vriendinnetje. Haar heb ik verteld dat ik adoptiezwanger ben. Ze vond het super, maar moest mij ook iets vertellen. Ze had ´s ochtends een test gedaan, ZWANGER. Dus nu zijn we samen zwanger zoals we altijd hoopten. Jammer genoeg duurt mijn zwangerschap veel langer.

Ik ben super blij voor haar. Ik merk alleen dat ik soms mijn angst op haar projecteer. Als ze belt ben ik als de dood dat ze zegt dat er iets mis is. Dat komt natuurlijk door mijn ervaring. Ik moet leren dat een zwangerschap ook gewoon goed kan gaan.

Groetjes jonne