ivf en relatie

Hallo meiden,

Ik ben ff benieuwd hoe iedereen binnen de relatie omgaat met het hele ivf-gebeuren.

Mijn 1e ivf-poging heeft een positieve uitslag opgeleverd die is uitgedraaid op een miskraam. Helaas!

Wij reageren hier allebei anders op. de een heel nuchter en ik erg emotioneel.

Op dit moment trekt dit een zware wissel op de relatie. We lijken elkaar niet te begrijpen.

Ben benieuwd hoe andere stellen hier mee omgaan.

Ik weet het, een zwaar onderwerp! Maar ik hoop dat ik hier wat lering uit kan trekken.

Liefs van mij

hoi arianne

nou ik vindt het ook niet niks

tja hoe iemand reageert is verschillend ik heb een hele emotionele man en die wil het zo graag dat hij met de iui erg down was ! dus ja het is moeilijk te zeggen misschien schuilt hij in zijn reactie om jou niet erger verdriet te doen ik durf het niet te zeggen jij kent je mannetje het best en weet hoe hij normaal reageert.

sorry weet geen antw voor je moet je met hem over hebben.

heel veel sterkte en een dikke kus

p.s wij vrouwen zijn gewoon veel meer ermee bezig dus sneller verdrietig en gespannen zeker met al die hormonen

Idd, in deze gevallen komen de verschillen tussen man en vrouw heel erg naar voren. Ik moet wel eerlijk zijn en zeggen dat de relatie tussen mijn man en mij eigenlijk tot nu toe alleen maar sterker is geworden. We zijn allebei open over onze gevoelens en teleurstellingen. Waar wij heel erg tegenaan liepen is dat mijn man zich zo ontzettend schuldig voelde dat hij mij voor zijn gevoel geen kind kon geven......daar zijn wel heel wat gesprekken voor nodig geweest......nu ben ik door al die hormonen af en toe echt niet voor rede vatbaar, en dan moet hij weer engelengeduld hebben......ik denk dat vooral heel veel praten juist heel goed is. Weten waar de ander staat is volgens mij het allerbelangrijkst. Vrouwen reageren idd heel erg met hun emoties, en daarbij...het gebeurt ook allemaal in ons lichaam...ik denk dat het voor mannen ook een beetje ongrijpbaar is....zij ervaren de hele behandeling van een 'afstandje'.......probeer er eerlijk over te zijn naar elkaar meid......heel veel succes en een dikke knuffel!

Liefs, San

Hey Arianne!

Tja, wij staan nog erg aan het begin. En wij hebben het wel regelmatig over het hele traject!

Mijn man zegt soms ook wel eens (als hij effe niet zo vol zelfvertrouwen is en niet zo lekker in zijn velletje zit) misschien moet je een man vinden die je wel kinderen kan geven. Want hij weet dat het in mijn leven nu wel een hot item is. En hij weet ook dat ik zoveel van hem houd dat ik liever een leven heb zonder kinderen met hem, dan met een andere man, en dus zonder hem, met kinderen.

Hij heeft ook slechte periodes van mij meegemaakt en is bang dat ik, wanneer het niet mag lukken om samen een kindje te krijgen, ik in een gat ga vallen.

Wij zijn dus ook van te voren al erg in gesprek over de angsten die we hebben. Proberen zo open en eerlijk mogelijk te zijn is het beste. Ik weet, en mijn man gelukkig ook, dat ik mezelf erg op kan sluiten in mezelf als het niet lekker zit, teleurgesteld ben, etc.

En door de enorme tegenslagen die we al hebben gehad, weten we aardig wat we aan elkaar hebben. Ik ben blij dat hij zijn gevoelens ook makkelijk kan laten zien aan mij, en dat ik me bij hem veilig voel.

Belangrijk blijft dat je elkaar blijft respecteren!

Sterkte

Groetjessssssssssss

Meiden, bedankt voor jullie reaktie.

Het probleem zit m bij ons juist in het praten.

Ik wil er (misschien te vaak) over praten.

Maar mijn wederhelft is absoluut geen prater. Tenminste niet als het op gevoelens en emoties aankomt. Daar sluit hij zich ontzettend voor af.

Prijs jullie gelukkig dat jullie goed samen kunen praten!

Ik probeer het nu maar ff rust te geven en hopen dat we snel en goed gesprek over alles kunnen hebben.

Heerlijk op dit forum dat je af en toe ff je hart kan luchten!

Thanx

Liefs

:pain10:

Arianne,

Gelukkig kunnen mijn man en ik ook heel goed over ons medisch "probleem" praten. Maar ken veel relaties waar dat jammer genoeg niet altijd lukt. Misschien is het een idee dat jij je gedachten en gevoelens op papier zet en dat je je man dat dan laat lezen? Ik weet uit ervaring dat het van je afschrijven van je gevoelens enorm kan helpen en misschien vind je man het prettig om er over te lezen?

Succes met alles.

Hoi!

Wij kunnen goed samen praten over de behandelingen, de teleurstellingen etc, maar we zijn er achter gekomen dat we ieder op onze eigen manier omgaan met het verdriet en verwerken van teleurstellingen. De vrouw gaat er nu eenmaal heel anders mee om als de man en nadat wij dit hebben kunnen accepteren, storen wij ons niet meer aan elkaar als het gaat om de manier van verwerken. Ik wou er wel hele dagen over praten, het duurde bij mij langer dan bij mijn vriend om het een plaatsje te geven. Toch waren wij allebei heel postief, maar we merkten gewoon dat hij even helemaal over zijn toeren was en dan weer doorging en bij mij duurde het weken voordat ik weer een teleurstelling verwerkt had. Door dit te begrijpen (dat we ieder het op onze eigen manier verwerkten), konden we het samen goed aan. Ik keek ook vaak erg ver vooruit, terwijl mijn vriend stap voor stap alles onderging. Zo wou hij ook nooit nadenken over eventueel een toekomst zonder kinderen, ook zoals het onderwerp een donor of adoptie enz, daar wou hij gewoon niet over praten. Terwijl ik zo graag zou willen weten hoe hij er over dacht. Maar hij zei steeds: Bianca, ik wil alles stap voor stap bekijken, ik kan pas oordelen als ik in de situatie sta... En dat was voor mij wel heel moeilijk. Maar ik heb nu veel begrip en respect voor op de manier hoe hij er mee om ging. En dat geld andersom ook zo.

Blijf praten over je gevoelens. En probeer er mee om te gaan dat de man op een hele andere manier dan de vrouw met alles om gaat.

Groetjes, Bianca

Het is niet niks.. ivf.. het heeft een behoorlijke impact, op je lijf, maar ook op je relatie.

Ik heb ook al de nodige relaties stuk zien lopen, nu er eindelijk een kindje is..

Ik kan je maar 1 tip geven.. ACCEPTEER van elkaar dat ieder het op zijn eigen manier verwerkt.

Ik wilde ook veel meer praten dan mijn man, dat deed ik dan met mijn moedern, of een vriendin. Tuurlijk praatte ik ook met hem, maar ik kon ook een gedeelte "kwijt" bij anderen.

Hoi Arianne,

Wij zijn nu 2,5 jaar bezig met onze kinderwens en we hebben een relatie sinds 3,5 jaar. Mijn man is erg nuchter en altijd positief. Hij weet zeker dat het goed komt met onze wens en 'belooft' elke keer als er weer iemand uit de vriendenkring zwanger is dat wij de volgende zijn. Het overgrote deel van onze omgeving zit alleen inmiddels in de luiers dus zegt hij dat de laatste tijd niet meer. Al het babygeluk in de omgeving is iets waar ik ook veel moeite mee heb (je herkent het wsl wel). En natuurlijk overal binnen een poep en een scheet.

Ik denk dat m'n man nu langzaam wel wat gaat beseffen dat er een kans is dat het er voor ons gewoon niet in zit. Maar toch is hij daar wel nuchterder in dan ik. Ik zou het er vele malen moeilijker mee hebben dan hij, als blijkt dat het er voor ons niet in zou zitten. Dat zijn mijn grootste zorgen. Wat als...

Als baby ben ik m'n moeder verloren en sinds ik kan praten roep ik al dat ik moeder wil worden. Ik heb nog een schoolkrant van groep 3 waarin staat dat ik als beroep 'moeder' wil worden, terwijl andere kinderen piloot, brandweerman, popster etc wilden worden. Ik heb altijd gedacht dat het wel voor de wind zou gaan, dat mijn overleden moeder wel zou zorgen dat ik in verwachting zou raken, dat ik wel zou kunnen doen wat zij nooit heeft kunnen afmaken (wat dat betreft best bijgelovig dus).

Nu de afgelopen 2,5 jaar veel gebeurd. Operaties, behandelingen, teleurstellingen, hoop.

Wat denk ik een verschil kan zijn tussen man en vrouw, althans bij ons is dat zo, dat ik me echt verheugd heb op een gezinsleven, zorgen voor man en kinderen en daarnaast evt een parttime baan. Voordat je een gezinsleven hebt ziet je leven als vrouw er heel anders uit. Voor mijn man verandert er in dat opzicht niet zo veel. Hij blijft in principe gewoon fulltime werken.

Nu het allemaal niet zo soepeltjes gaat komt daarbij dat de vrouw lichamelijk het nodige heeft te verduren aan behandelingen, prikken, afspraken maken etc, wat ervoor zorgt dat je er (nog meer) mee bezig bent dan de man. Mijn man zegt het ook zo. Het is jouw lijf, ik kan het niet voelen. En ik heb ook dat schuldgevoel gehad en gezegd dat hij misschien maar beter een andere vrouw aan de haak kan slaan. Natuurlijk meen ik dat niet, maar voelde me rot dat hij door mij nu in deze situatie zit. Inmiddels ben ik wel overtuigd van zijn liefde voor mij en weet ik dat hij nooit om die reden zal vertrekken. Gelukkig maar.

Om een lang verhaal kort te maken... Ik ben ook prateriger dan mijn man. Hij doet zijn uiterste best om altijd voor me klaar te staan en dat gaat ook goed. Het heeft ons tot nu toe absoluut sterker gemaakt en ik weet zeker dat dat zo blijft.

Dat van dat schrijven vind ik ook een goed idee. Het is wel belangrijk dat hij weet wat er in jou omgaat en dat jullie dit samen doen. Of misschien zit hij er toch meer mee dan je denkt maar uit zich dat op een andere (deze) manier? Gelukkig zijn hier allemaal meiden die je 100% begrijpen dus spui maar gerust als het eens nodig is.

veel liefs Micky

Dank allemaal!

Verschillen zijn er zeker tussen mannen en vrouwen.

Ik blijf ook proberen, maar eerst moeten we even uit de negatieve spiraal komen zodat we rustif met elkaar kunnen proberen te praten zonder verwijten over en weer.

Jeetje micky, jij hebt ook een hoop meegemaakt, je moeder zo vroeg verloren!

Alle respect voor je!

Mijn vriend heeft ook op jonge leeftijd zijn moeder verloren en daarna op iets latere leeftijd zijn vader. Denk dat dat er ook wel iets mee te maken heeft dat ie moeilijk met gevoel en emotie om kan gaan.

Verder is het een geweldige vent, hoor, maar dat is lastig. Zeker omdat ik een heel emotioneel persoon ben. We moeten nu maar gaan zorgen dat we daar de middenweg in krijgen.

Bedankt voor alle lieve woorden en raad.

Liefs

Ik denk dat als je dit samen doorkomt je er sterker uitkomt samen , hoe dan ook .

Het kan je relatie sterker maken of breken. het hele traject ervoor is ook al erg zwaar .

ik heb al een eerder geschreven: de meiden / dames hier zijn echt knokkers, in een positieve zin dan. Daar is kracht en moed voor nodig.

Maar onze mannen...voor hen hetzelfde al is de beleving toch heel anders

petje af voor iedereen hier en diep respect!

Hoi Arianne,

Ik denk dat het voor jullie nu idd wel belangrijk is dat je uit die negatieve spiraal komt.. anders blijf je steeds in zo'n cirkeltje draaien..

Misschien is het wat om even gewoon niet over jullie kinderwens en alles wat erbij komt, te praten.

Gewoon lekker samen leuke dingen doen, zorgen dat jullie het samen weer leuk hebben.. proberen je gedachten even op wat anders te richten (hoe moeilijk dat ook is)

En alles dat weer wat op de rit is, dan het gesprek met hem aangaan..

Ik begrijp heel goed dat je emotioneel hierin bent.. ik ben zelf ook een heel emotioneel mens en mijn vriend is hierin ook een stuk nuchterer.. maar zoals hier al meer geschreven is, respecteer elkaar en probeer elkaar te begrijpen in de manier waarop ieder hiermee omgaat.

Ik heb dat ook moeten leren hoor. En wij hebben ook een tijdje gehad dat het stroever liep. Gelukkig is dat helemaal opgelost en zijn wij nu samen ook veel sterker.

Wens je veel succes

lfs kim

Hoi, hoi,

Ook wij kennen moeilijke periodes hoor. Soms leek hij mij wel totaal niet te snappen. Dat ik emotioneel ergens op reageer of gauw op mijn teentjes getrapt ben. Ik dacht dan: jij hoeft niet iedere keer met je benen wijd bij de gyn. of hebt weer eens de handen van een co-assistent in je doos! Totdat hij bij de laatste fm meeging, toen gingen zijn ogen een beetje meer open - idem bij de punctie en bij de tp. Er kwam toen meer respect over wat ik allemaal moet ondergaan en welke emoties ook dat met zich meebrengt. Ga je naar het toilet na de tp, dan kijk je altijd achter je of je niet bloedt etc. Daar had hij allemaal geen weet van. Dit zijn natuurlijk maar enkele "ongemakkelijkheden" die erbij horen. Klinkt allemaal een beetje cru niet - nu ik het achteraf lees. Maar hij is hier best wel van geschrokken - zo had hij het niet gezien en wist niet dat ik daar allemaal ook nog eens mee zat.

Praten, praten, praten en je komt er heel heel zeker sterker uit met zijn tweëen of in ons geval hopelijk drieën.

Heel veel sterkte.

x

 

 

 

. Ik heb altijd gedacht dat het wel voor de wind zou gaan, dat mijn overleden moeder wel zou zorgen dat ik in verwachting zou raken, dat ik wel zou kunnen doen wat zij nooit heeft kunnen afmaken (wat dat betreft best bijgelovig dus).

 

Nu de afgelopen 2,5 jaar veel gebeurd. Operaties, behandelingen, teleurstellingen, hoop.

 

veel liefs Micky

hey Mickey,

wat een verhaal meid, je hebt al veel meegemaakt.

Ook ik hoopte na een best wel zware jeugd + vroege adolesentie en nu ik al een jaar of 6 in rustig vaarwater zit deze liefdevolle wens mij wel zou lukken / gegund zou zijn zonder gevecht of strijd.

Ik heb hard geknokt in mijn leven om de liefdevolle persoon te worden die ik nu ben, die kan geven en ontvangen.

Ik heb ook mijn oma en opa die ik helaas nooit heb kunnen leren kennen omdat zij al overleden waren voor mijn geboorte, en mijn vader ( die 13 jaar geleden zelfmoord heeft gepleegd ) gevraagd mij te helpen in dit alles.

Ik begrijp jouw extra 'lading' dus exact.

Mijn mannetje heeft weinig meegemaakt en kan zich moelijk inleven in mijn levenswandel bv , tot nu toe met de IVF zitten we goed op 1 lijn.

Maar wat jij schrijft over jouw man: die van mijn is ook MEGA positief, en gaat er van uit dat het ons gaat lukken... terwijl jij, en ik soms ook met de diepe angst rondwandelen..'stel dat het niet lukt'..

meid, heb respect ook voor jouw moed,

knuffel van mij,. lentezon

 

Maar wat jij schrijft over jouw man: die van mijn is ook MEGA positief, en gaat er van uit dat het ons gaat lukken... terwijl jij, en ik soms ook met de diepe angst rondwandelen..'stel dat het niet lukt'..

 

 

 

meid, heb respect ook voor jouw moed,

 

knuffel van mij,. lentezon

Meiden, ik heb diep respect voor jullie beiden, wat hebben jullie al veel mee moeten maken.......sommige mensen blijft werkelijk niets bespaard......en dan nog een lichtpuntje zien in het geheel en er helemaal voor gaan.....wow! Dan ben je voor mij een heel bijzonder persoon, echt waar.....ik hoop zo dat jullie grootste wens uit mag komen, jullie verdienen het echt!

Liefs, San

Dank je Sanne, dat doet een mens goed en voelt als een warme deken aan !

Heel veel respect voor iedereen!

Kan me voorstelle dat jeje soms gaat afvragen: waarom gaat er nou niks vanzelf.

Maar zo zie je maar, ieder huisje heeft zijn kruisje!

Het sleutelwoord blijft: positief blijven en praten.

Op sommige momenten is dat lastig. Zeker nu met ivf.

Je wordt soms zo op jezelf terug geworpen.

Dat heb ik nu heel erg. Is een periode die ook wel weer voorbij gaat.

Iedereen heel veel sterkte, medeleven en alle goeds wat je maar bedenken kan!

Liefs

:knuf:Ik lees met kippenvel alle verhalen hier, en herken een hele hoop dingen...

Ik heb ook een hele hoop op mijn pad gekregen in mijn leven, en als je er dan ook nog eens achter komt dat je niet zo makkelijk zwanger kunt worden, stort je wereld helemaal in...

Gelukkig heb ik tijdens mijn "IVF periode" alle steun en begrip van mijn man gehad....en heb op dat moment ook niet altijd beseft dat ik in mijn handjes mocht knijpen met zo,n begripvolle man...want idd...niet iedere man is een prater...de meeste mannen staan er toch heel anders in....voelen niet de emoties die wij vrouwen voelen......daarbij komt ook dat wij als vrouw zijnde die moedergevoelens hebben...een man kan zich daar over het algemeen zo weinig bij voorstellen wat of dat gevoel nou precies is...dat is ook niet uit te leggen denk ik......als je als vrouw eenmaal die kinderwens hebt, dan ben je op een gegeven moment ook nergens anders mee bezig...je wilt zo graag zwanger worden......je leeft eigenlijk tussen hoop en vrees.....en dat is enorm zwaar......

Probeer te blijven praten...het hoeft niet altijd met je eigen partner te zijn...al wil je dat vaak wel....als je het maar van je af kunt praten...dan ben je het even kwijt, en zie je het vaak ook wel weer even van een andere kant...

Ook van mij alle respect voor iedereen hier.....vol houden meiden...ook al is het zwaar....heel veel kracht en sterkte voor iedereen en een hele dikke

Liesbeth,

Je hebt helemaal gelijk.

Door het verhaal hier neer te leggen, heeft al enorm geholpen.

Iedereen heeft zijn eigen verhaal en daar kan je van leren.

Ook praat ik veel met een paar vrienden hiierover.

Dan raak ik in ieder geval de scherpe kantjes van mijn emoties kwijt en kunnen we daarna misschien wat beter er samen over praten.

Alles is op te lossen!

Thanks everybody!

Hallo meiden, wat een gevoelens allemaal he.

Wat erg Lentezon om zo vroeg al, en op zo'n manier, deze belangrijke mensen te hebben moeten verliezen...

Wat mij vaak helpt te relativeren is inderdaad het feit dat het bij anderen soms ook niet zo heel goed gaat. Klinkt gek, want je gunt iedereen in je omgeving altijd het beste. Maar soms kan ik me toch een beetje optrekken aan een vrijgezelle vriendin. Dan denk ik, zij zou best graag een lieve vriend of man willen hebben en maakt zich misschien zorgen of ze die ooit wel tegenkomt en of ze ook ooit zo'n geweldige bruiloft mee zal maken als wij het afgelopen jaar. En ook zij zou misschien best graag een kindje willen. Dan denk ik, ik mag me gelukkig prijzen dat ik zo'n lieve vent heb, dat we heerlijk samenwonen in ons mooie huis etc. Dat zet je voor even weer met beide benen op de grond.

Meiden, jullie zijn toppers.

liefs Micky

Ha meiden. Ik kreeg vanochtend van mijn mannetje een mailtje... dit nav mijn wat pessimistische kijk op de 1e FM van afgelopen maandag....

Dit is toch weer een hele opsteker wat hij schrijft en ik dacht ik laat ZIJN kant van t verhaal eens zien:

..." Ja inderdaad niet al te somber gaan doen want zo'n eerste meting zegt nog n iet zoveel.

Het gaat ook helemaal niet over de hoeveelheid follikels, als er uiteindeli jk maar embryo's van goede kwaliteit onstaan.

Je moet nog meer dan een week hormonen spuiten, dus ik denk dat het wel goe d komt, maak je er maar niet te veel zorgen over.

We hebben al besloten dat we dit keer 2 embryo's terugplaatsen en daarmee w ordt de kans op zwangerschap alleen maar groter door.

Ik weet dat ik als man zijnde allemaal makkelijk praten hebt want voor jou is de behandeling veel zwaarder.

Ik wil alleen maar zeggen dat we niet te negatief moeten doen want dat is nergens op gebaseerd, sterker nog de gynaecologen zeiden dat we een goede k ans maken.

Ook uit de cijfers blijkt dat paren zoals wij in drie kansen een goede kans op zwangerschap maken.

Ik vind dat je er heel goed mee omgaat hoor, voor veel stellen is IVF een h ele zware test maar ik vind dat wij er ons heel goed door heen slaan en dat je heel sterk bent dat zei de mevrouw ook die bij de punctie was.

Wat dat bet reft mag je je zelf wel een complimentje geven hoor !

Als jij het niet doe t dan doe ik het wel voor je : JE BENT EEN KANJER !!

Straks ben je zwanger van een tweeling en dan heb je pas echt reden om zorgen te maken, v raag dat maar aan mijn moeder... geintje hoor hahaaha

Ik hou van je knuffie !"

zo kan het natuurlijk ook gaan he meiden, ook al begrijpen wij elkaar niet altijd even goed,

Ik ben soms wat depressed en bang, terwijl hij dan tegen mij zegt: niet zo negatief....dat heeft gelukkig toch nog niet tot veel onbegrip geleid...

Liefs lentezon

Lentezon,

Wat lief van hem!

Vasthouden ,die man, en nooit meer laten gaan! Hahahaha

Zo kan het ook.

Succes

hey bedankt Arianne!

Da's nog eens lief, Lentezon!!!!

Zuinig op zijn!!!

Groetjessssssssssssssssssssssssssssss

Wat een schatje Lentezon! Fijn dat jullie er samen zo goed door komen. Jullie vullen elkaar echt aan! Bij ons is dat gelukkig ook geen probleem.

liefs Micky