Waar ligt jouw grens?

Hoi meiden,

Een paar jaar geleden heb ik hier zelf ook meegelezen en geschreven. Ik heb ruime IVF-ervaring, maar ben inmiddels de gelukkige moeder van twee kindjes.

Ik heb een vraag aan jullie. Ik ben freelancejournaliste en zoek vrouwen die mee willen werken aan een artikel voor het blad 'Uitgerekend jij'.

Dit magazine is vorig jaar voor het eerst verschenen en is speciaal voor vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen. Misschien dat je het wel kent (het is gratis verspreid via oa fertiliteitsklinieken)

Het was toen een eenmalige uitgave, maar er komt een volgend nummer in het najaar!

Ik schrijf voor dit blad een artikel over hoe je je grenzen stelt als je eenmaal bent aangewezen op een medisch traject. Je wilt dolgraag een kind en hebt daar enorm veel voor over, maar waar ligt jouw grens? Al direct bij het begin? Of vraag je je bijvoorbeeld wel eens af: waarom kan iemand negen ivf-behandelingen aan en twijfel ik al na mijn eerste behandeling? Kan ik nog stoppen als ik eenmaal op de rijdende trein ben gestapt? En wanneer doe ik dat dan? Hoe blijf je dicht bij jezelf?

Ik ben op zoek naar vrouwen die hier mee worstelen, of die misschien hun keuze al hebben gemaakt. Wil je hierover vertellen? Wat voor stappen heb je gezet, hoe ben je tot je besluit gekomen?

Dat kan al heel vroeg in het traject zijn maar ook na een aantal behandelingen. Ik hoor het graag als je mee wilt werken.

Het is zonder foto en mag eventueel anoniem. Ook mag je na het interview de tekst lezen, want ik wil graag dat je blij bent met het artikel.

Groeten

Cindy Cloin

Ik kreeg de link naar mijn site niet geplaatst, maar als je mijn naam googelt dan kom je er en kun je verschillende artikelen en boeken zien!

Wat een goed initiatief dat er weer een editie van "uitgerekend jij" gaat komen!!. Ik heb de vorige editie in 1 keer volledig uitgelezen. Een hoop herkenbare verhalen!. Ik ben gelukkig inmiddels mama van 2 prachtige icsi kindjes, maar ik heb gemerkt dat mijn grens gaandeweg de behandelingen iedere keer weer wat verschoven werden.

Als je mij 10 - 12 jaar geleden had gezegd dat ik de medische molen in moest gaan om een kans te maken om mama te mogen worden, dan had ik resoluut gezegd dat ik dat absoluut niet zou doen.

Helaas was er voor ons geen andere uitweg en in 2007 was ik inmiddels al zo radeloos en verdrietig vanwege het uitblijven van de zo gewenste zwangerschap, dat wij toch de stoute schoenen hebben aangetroffen en de medische molen in zijn gegaan. Ons zoontje werd geboren na de eerste icsi poging, dus gevoelmatig viel die medische molen mee omdat alles zo voorspoedig verliep.

Ons tweede kindje liet echter veel langer op zich wachten. Wij hebben 5 icsi pogingen nodig gehad (voor een tweede kindje), warbij in totaal 14 terugplaatsingen hadden plaatsgevonden, waardoor wij dit zelf allemaal bekostigd hebben. Ik heb met alle liefde ons spaargeld in de behandelingen gestoken. Daarnaast zijn wij overgestapt naar het buitenland (Belgie), nadat ik vele second opinies gehad in Europa zoals Duitsland, Griekenland, cyprus en Turkije. Daarnaast heb ik immuunonderzoeken laten verrichten (eigen initiatief en eigen kosten) waarbij ik zelf veel stof op dat gebied ben gaan lezen en leren. Uiteindelijk is onze dochter tot stand gekomen middels de behandeling in Belgie, supervisie van een immuunarts in Duitsland en daarbij een second opinie gehad van een kliniek in Griekenland. En dat, terwijl ik dus 10 jaar geleden zei nooit de medische molen in te gaan. In ieder geval ben ik zowel letterlijk als figuurlijk grensverlegend bezig geweest.

Tja, en waar lag mijn grens indien het nu nog niet was gelukt? Ik weet het oprecht niet. Ik had iedere keer wel een "plan B" klaar liggen na een mislukte poging. Mijn eigen principe was altijd: zolang het niet ten koste gaat van mijn relatie, gezin en gezondheid, ga ik door. (uiteindelijk zou de grens vanwege de financieen een mogelijke reden zijn geworden om te stoppen, maar zover was het gelukkig nog niet)

De verhalen op dit forum van andere meiden die na meerdere pogingen toch mama mochten worden, hebben mij altijd op de been gehouden. dat gaf moed en hoop. Daarnaast had ik gelukkig al een zoontje uit een icsi poging en hij heeft mij voornamelijk gestimuleerd om de hoop niet op te geven. Ik wist immers dat mijn lichaam zwanger kon worden en blijven. Als ik naar mijn zoontje keek, wist ik waar ik het voor deed. Als ik na een mislukte poging, zijn armpjes om mijn nek voelde, putte ik weer kracht om door te gaan voor een nieuwe poging.

Nu realiseer ik mij dat deze stimulans helaas niet voor iedereen er is. Ik heb zelf dan ook ontzettende bewondering voor meiden die zonder dat zij al mama zijn, toch telkens de kracht en energie vinden om hoopvol een nieuwe poging in te gaan.

Mocht je niemand kunnen vinden, ben ik best bereid om mijn verhaal verder te doen voor het blad uitgerekend jij. (maar ik denk dat er vast wel meer meiden zijn die nog veel grensverleggender bezig zijn).

Ik begin vandaag weer met prikken en wij hebben een zoon doormiddel van icsi. Mijn man is een deskleinkind hiervan is nog niet veel bekend helaas. Wij willen wel meewerken aan het blad. Lijkt ons erg leuk zelfs.

Verstuurd vanaf mijn GT-N7000 met Tapatalk