bevallingsverhaal van danae

mijn bevalling ik heb dit voor mijn dochter geschreven en helemaal uitgetypt zodat zei dit later terug kan lezen vandaar dit lange verhaal heb het dus maar even gekopieerd en geplakt

Vrijdag 25 februari de dag dat ik dacht dat ik zou gaan bevallen, we hadden bij opa en oma gegeten(net als elke vrijdag) en sávonds kreeg ik steken krampen en je draaide de hele avond ik werd er gek van. Terwijl ik er normaal heel erg van geniet, ik was er klaar mee met dat zwanger zijn ik wilde nu wel dat je eruit kwam. Zaterdag 26 februari zou ik naar oma Wil gaan, daar gaan we elke zaterdagmorgen koffie drinken. Ik voelde me niet lekker op de een of andere manier had ik het gevoel dat ik thuis moest blijven wat ik ook heb gedaan. Het hele huis gepoets, toen ik alles gedaan had gutste er een plas langs mijn benen vliezen gebroken tja wat moet ik daar nu mee. pappa was aan het klussen bij sven dus ik met oma toch maar even naar het ziekenhuis kon papa verder klussen waarschijnlijk mocht ik toch weer naar huis. Daar aangekomen werd ik aan het ctg gelegd om te kijken of er ook een weeen activeit was, deze was er maar heel licht we hebben besloten om morgen in te gaan leiden dit betekend dat ze de weeen gaan opwekken. Ik moet morgenvroeg om 6.30 bellen of ik terecht kan. Wij weer naar huis s'avonds begon ik lichte krampen te krijgen toch lekker naar bed gegaan, ik in het logeerbed de hele nacht dus niet geslapen de krampen (weeen) werden steeds erger. Om 5.00 had ik je al een hele tijd niet gevoeld dus ik wilde toch wel naar het ziekenhuis. Om 5.00 gebeld en ik kon komen dus papa wakker gemaakt dat ie aan moest gaan kleden nou daar gingen we oma opgehaald en naar het ziekenhuis. BIJ aankomst werd ik direct aan de monitor gelegd, op dat moment werden de weeen natuurlijk minder zul je altijd zien. Bij de controle bleek wel dat ik 3 centimeter ontsluiting had, dus de weeen vanacht hebben toch wel iets gedaan. Ze wilde even wachten met inleiden om te kijken of het uit zichzelf begon maar helaas na 2 uur nog niets werd besloten om weeenopwekkers te geven. Nou nou prik 1 ging mis natuurlijk dus andere arm. Via een infuus kreeg ik de vloeistof toen kwamen de weeen lichterlijk naar mijn idee maar ze kwamen ze zo snel dat je het even moeilijk had. Op dat moment kamen ze met z'n drieen binnen stormen, een beetje in paniek omdat jou hartslag naar beneden ging. Mamma natuurlijk overstuur want je schrikt op zo'n moment als zij allemaal om me heen staan. De verloskundige stelde me om mijn gemak en vertelde dat alles goed was. Vanaf dat moment hebben ze inwendig een draadje aangebracht op jou hoofdje om zo jou hartslag te meten. Uiteindelijk begonnen de weeen steeds heftiger om de 2 uur kreeg ik controle om ong 12 uur weer een controle gehad, toen had ik 4 centimeter dus schoot niet op. Ik was inmiddels helemaal gesloopt ik kon niet meer ik had geen energie meer, dit komt natuurlijk ook omdat er geen vooruitgang in zat, je hebt geen motivatie meer ik kon gewoon echt niet meer. Uiteindelijk mocht ik kiezen, een ruggenprik of een prik in het been die de weeen verlicht. Mamma besluit voor de ruggenprik te gaan. Hierop moest ik wel wachten. De anisthesist kwam ongeveer om 13.00 deze zetten de ruggenprik, heerlijk ik voelde de weeen niet meer zo erg en kon ik even bijtanken ik had tenslotte ook al een nacht overgeslagen. Door de ruggenprik ging mijn bloeddruk omlaag dus werd er elke keer een vloeistof bij mijn infuus bijgespoten om mijn bloeddruk omhoog te krijgen. Uiteindelijk moest ik gaan zitten omdat ze mijn bloeddruk maar niet omhoog kregen. Toen ik eenmaal rechtop zat ging het beter. Het was niet zo prettig maar goed het moest. S'middags weer controle 6 centimeter. 16.00 8 centimeter Oma sven en opa al gebeld zo van zorg maar dat je klaar bent we hopen dat je er over 2 uur wel zou zijn. Om 18.00 nog steeds 8 centimeter dus de weeen werden weer iets opgevoerd om de ontsluiting te maken. Doordat het allemaal zolang duurde werd er bloed van jou afgenomen om te controleren of jij het allemaal nog wel aan kon. Er werd een buis ingebracht en met een ander buisje bloed uit jou hoofdje gehaald. Na een kwartier bleek dat dit bloed niet goed was en het nog een keer over moest. dus het moest nog een keer weer bed verbouwen benen in de beugels en weer een buisje afnemen nou die was goed gelukkig. Mijn temparatuur werd opgenomen en wat bleek ik had koorst dus moest er weer bloed worden afgenomen de uitslag nou je raad het al ik had een infectie opgelopen door de koorst en de 24 uur gebrokenen vliezen dit betekende dus dat als jij geboren zou zijn je gelijk naar de couveuse afdeling zou moeten. Om 21.00 9 centimeter het duurde en het duurde ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik moest poepen nou dat zijn dus persweeen om 21.30 10 centimeter ik mocht dus mee gaan persen de ruggenprik werd uitgezet anders zou ik de persweeen niet optimaal voelen. Nu moest ik persen,puffen,persen,puffen ik kreeg steeds meer pijn in mijn rug om 22.45 kon ik niet meer ik had zo'n pijn in mijn rug ik dacht nog even en hij breekt doormidden of ik raak verlamd. De weeen en het persen was goed te goed te vergelijken met die rugpijn dat was een pijn onbeschrijfelijk (je bleek op mijn stuitje te hebben liggen drukken vandaar die pijn) nou uiteindelijk zag de verloskundige dat ik dus echt niet meer kon dus werd de gynecoloog erbij geroepen. Ze wilde de eerste paar persweeen meekijken, na 3 persweeen zag ze ook wel dat het niet lukte. Je kwam ook niet verder. Ze vertelde dat jij een sterrekijker bent wat betekend dat je met je gezicht naar boven ligt. Op deze manier is gewoon bevallen moeilijker en heb je meer ruimte nodig (nog meer ruimte zou je bedoelen)uiteindelijk heeft ze besloten je met de pomp te gaan halen. Uiteindelijk hebben ze een cupje op je hoofd gezet,knip gezet en zelfs daar wilde je niet mee naar buiten. De verloskundige is naast mij op bed gaan zitten zij duwde op mijn buik en de gynecoloog die trok met haar hele gewicht aan jou nou beetje bij beetje kwam je na de 2e perswee (nadat de pomp op je hoofd zat). Weer 4 keer puffen en persen en ze zei bij de volgende komt ze, nou nee dus 3e perswee nog geen danae en bij de 4e jaaaa daar was ze. Je werd op mijn buik gelegd wat een bevrijding het mooiste moment van je leven je was er. Ik heb met al mijn oerkracht op mijn ogen liggen persen dus ik had ogen zo dik al pingpongballen. Ik kon je niet zien zo erg ik moest echt mijn ogen bij elkaar knijpen op maar een schimp van je op te vangen. Ondertussen waren ze maar op mijn buik aan het duwen eerst de ene dan weer een andere verpleegster, wat bleek de placenta wilde niet los komen. Denk je dat je alles gehad hebt. Ze duwde en duwde maar, nog meer pijn ik verloor ondertussen ook heel veel bloed dus hoorde ik het woord O.K de placenta moest operatief verwijderd worden.Dit moest op de OK gebeuren, pappa en mamma naar de OK. Pappa mocht mee tot aan de O.K verder mocht hij niet. Mamma lag helemaal te trillen ik kon niet meer stil liggen, het enige wat ik daar nog van weet is dat ik die grote ronde lampen die je op een O.K ziet en dat ik vroeg mag ik aub narcose want ik wordt gek van de kou en dat trillen. Voor dat ik het wist was ik weg uiteindelijk ben ik 2,7 liter bloed verloren dat is de helft van wat mamma in haar lichaam heeft.1 voordeel van de narcose mama heeft niets meer gevoeld van het hechten. Toen ik wakker werd hebben ze pappa gebeld die kwam gelijk naar me toe. Nu wilde ik eerst naar jou toe, ons meisje. Eenmaal op de couveuseafdeling werd je aan mijn borst gelegd en je dronk gelijk 20 minuten erg goed daarna zijn mammma en pappa naar de kamer terug gegaan waar ik bevallen ben dat was inmiddels een normale kamer zonder appratuur slangetjes. Oma wachtte op ons het was inmiddels ook al 3.00 s'nachts. Ik ben lekker gaan slapen en pappa en oma zijn naar huis gegaan. Dit mijn lieve meisje is jou bevallingsverhaal. Voor mamma een hel maar we zijn inmiddels 11 dagen verder en ik ben het ergste alweer vergeten zo stom. Net na jou bevalling wilde we geen 2e maar daar ben ik ook alweer van mening veranderd en papa ook want die heeft het ook heel zwaar gehad. Voor hem geen tweede hij zegt als ik zie hoe jij (mamma) heeft moet lijden. Hij heeft zichzelf ook af en toe toe moeten spreken anders was ie out gegaan, al met al is het het dubbel en dwars waard geweest want je bent echt een wonder een pracht meisje. We gaan nu steeds meer van je genieten. En ondanks dat het allemaal best zwaar zoals de borstvoeding, gebroken nachten enz. wordt het steeds leuker

je bent ons wonder

Tjonge jonge wat een heftig verhaal.

Heb het met m'n adem in gelezen.

Geweldig om te lezen dat jullie steeds meer gaan genieten van jullie wonder!!!