Zwanger ..... en dan?

Na het spannende verloop van de wachtweken is het dan eindelijk zover.

De test in het ziekenhuis en je test daar positief.

En hoe dan verder?

Ben je uitzinning blij? Ben je gematigd blij? Durf je niet blij te zijn?

Hoe gaan jullie daarmee om?

Ik was helemaal van de wereld, ontzettend blij, verrast toen ik een positieve test had. Daarna kreeg ik van die kriebels in mijn buik. Niet goed wetende wat er nog allemaal ging komen.

Verschillende emoties van blijheid maar ook bang.

Heel erg blij, totaal van de wereld, maar ook vreselijk angstig...

na de posi test heel erg blij maar dat veranderde heel snel..

Ik werd heel angstig en bang en had het gevoel er niet van te genieten..

Zolang kijk je er naar uit en dan opeens is het echt waar..

ik voelde me erg onzeker de eerste weken en dat heeft aangehouden tot 12 weken.. toen heb ik mezelf echt toe moeten spreken dat ik moest genieten.. nu ben ik 18 weken.. maar nog altijd bekruipt het angstige gevoel me somige momenten...

esther

Hoi,

Toen ik de positieve test zag, kon en voelde ik eigenlijk niets. Wist niet wat ik moest voelen en ging gewoon op de automatische piloot. Terwijl mijn man met tranen van geluk stond, voelde ik niets. Dit klinkt misschien heel raar, maar dit is altijd wel een beetje mijn reactie op spannende momenten. Het moet echt even binnen komen bij. Het duurt even voordat het valt en ik kan reageren. Later blij, maar eigenlijk ook bang en het bijna niet kunnen geloven. Bij mij duurde dit ook nog wel even. Maar kon af en toe ook al heel gelukzalig met mijn hand op mijn buik op de bank liggen en gewoon gelukkig zijn.

Groetjes,

Appel

En dan...ik kwam wederom een beetje in een emotionele achtbaan, eerst uitzinnig blij en dan weer angstig, en dat bleef elkaar aflossen. Na de eerste echo waarop alles exact klopte heb ik de angst even van me af kunnen zetten en toen kwam er bloedverlies waarbij de angst wederom de boventoon voerde, tot bekend wat de oorzaak hiervan was en dat het geen effect had op de kleine, vanaf toen kon ook voor mij het echte genieten beginnen, en wat was het heerlijk om die buik langzaam te zien groeien en het leven te voelen. Voel nog altijd een beetje weemoed als ik zo'n buik voorbij zie komen.

Groetjes Dani

Blij dat ik weer een positieve test had en dat er dus een zwangerschap is, maar oh zo bang dat het mis gaat.... Het gaat met vlagen, dan weer blij, dan bang. Maar ik probeer te genieten, want ik ben NU zwanger. En ik probeer te bedenken dat het bij veel vrouwen gewoon goed gaat en dat ik daar hopelijk nu bij hoor....

Maar ik durf nog niks te kopen en het ook nog niet aan iedereen te vertellen.... De angst dat het mis gaat is groot.... Eigenlijk durf ik niet zo goed blij te zijn, terwijl ik toch wel blij ben dat ik zwanger ben :dontknow: Lekker vaag he....

Gefeliciteerd Chablis!

Hoi Chablis,

Ik moest janken van opluchting en blijdschap toen ik de positieve test in handen had en mijn man moest erg hard lachen. Daarna begonnen voor ons de nog slopendere wachtweken, die naar de eerste echo.

We waren natuurlijk erg blij, maar wilden ook een slag om de arm houden om een harde tegenslag te voorkomen. Uiteindelijk mochten we zelfs 2 dagen eerder voor de echo komen (bij 6 wk en 5 dg) omdat mijn man er gewoon niet meer van sliep.

Die eerste echo vertoonde hartactiviteit en vanaf toen waren wij er wel gerust op. Natuurlijk heb je altijd nog onzekere momenten en ook doemscenario's van anderen (of het forum en in je omgeving) werkten soms erg op mijn onzekerheid.

Wachten duurt lang, daar komt het op neer. Van je zwangerschap moet je kunnen genieten. Hoe eerder, hoe beter, maar wel op je eigen tempo :-)

Lfs,

Nienke

Ik was zo blij kon het niet geloven heb 4 testen gedaan... toen ik 6 weken zwanger was mocht ik komen voor een echo.. ik vond dat heel spannend....

Toen alles goed was heb ik het verteld aan mijn ouders en schoonouders....

Ik vond de eerste 3 maanden toch wel eng... maar gelukkig is alles goed gegaan...

ik was zoo blij ik kon het gewoon niet geloven..

we zijn dat weekend gelijk een pakje gaan kopen maar de eerste 3 maanden waren wel heel spannend ik vond het ook zo fijn dat ik haar met 16 weken voelde bewegen toen begon het echte genieten..

en nu ligt ons kleine meisje alweer in haar bedje de tijd is zo snel gegaan!

Ik was heel blij, maar ook wat angstig. Ik heb 1 dag bruine afscheiding gehad en toen sloeg de paniek wel lichtelijk toe. Ik moet nog tot 19 juli wachten voor de echo. Als die goed is kan ik denk ik echt gaan genieten.

Groetjes, Kim

Ik ben nu 6 weken en 2 dagen zwanger van een tweeling en zit nog steeds niet op een roze wolk. Ik vind het nog zo eng. Ik ben zo bang voor toch weer die teleurstelling. 7 jaar hebben we dat meegemaakt, dan gingen we ergens positief in en dan kregen we toch weer die teleurstelling.

Maar de blijdschap komt af en toe met vlagen. Af en toe besef ik het even en dan krijg ik die glimlach er ook niet meer vanaf.

Ik heb al 2 echo's gehad omdat ik last had van overstimulatie en dan ben ik weer even gerustgesteld. Aankomende maandag, als ik 7 weken ben, dan krijg ik weer een echo en kunnen we als het goed is de hartjes zien kloppen. Nou ik denk dat ik dan een stuk meer kan gaan genieten hoor. En dan na 12 weken enz. Telkens weer een grote stap in de goede richting en dan word ik steeds blijer.

Meiden geniet ervan! En gefeliciteerd ook!

Hallo Chablis

van harte gefeliciteerd meid!!!

ik moet zeggen ik heb alleen maar genoten, was wel erg nerveus voor de eerste echo, daarop was toen nog geen hartactiviteit te zien (6 weken en 1 dag) toch was ik vanaf dat moment al gerustgesteld! ik voelde mijn lichaam veranderen en voelde dat er vanalles gebeurde met mijn baarmoeder, met 7 weken en 2 dgn. terug en tsja, alleen maar echte blijdschap, ik heb me geen moment zorgen gemaakt en achteraf bekeken ben ik blij dat ik alleen maar genoten heb....

liefs

Babeth

Bij mijn 1ste zwangerschap waren we euforisch. Helaas ging dat op gegeven moment mis. Dit heeft bij ons een erg afwachtende houding veroorzaakt en we kunnen op dit moment ook niet blij zijn. Hoewel we dat aan de ene kant toch wel een klein beetje toch zijn, omdat ook nu 1 (of misschien wel 2) embryo('s) zijn blijven zitten.

En de spanning voor de 1ste echo neemt ook toe ......

@Mob....dus ja...ik begrijp het helemaal :)

Met trillende handen de test gedaan, niet durven kijken vanwege dat ik bang was voor weer een teleurstelling. Ongeloof toen het echt waar bleek te zijn, tranen van geluk, maar direct daarna ook zo'n gevoel van binnen dat het "goed" zat. Dat gevoel zakte richting de echo weer af en de dag van de echo was zenuwslopend. Na de echo weer ont-zet-tend gelukkig en weer dat gevoel dat het "goed" zat. En dat zakte richting de volgende echo (combinatietest) weer af naar twijfel... na de 12 weken heb ik weinig getwijfeld. Op een gegeven moment moet je het ook maar gewoon over je heen laten komen. In mijn omgeving verloor iemand haar kindje met 24 weken en zij was 2 weken eerder uitgerekend dan ik. Dat zorgde ook wel voor weer meer twijfels, maar uiteindelijk heb je er weinig invloed op. Er is niet iets wat je "kunt doen" om een vroeggeboorte of miskraam te voorkomen en je kan alleen maar hopen dat zoiets je niet overkomt.

Een zwangerschap is gewoon niet zorgeloos. Vanaf het moment dat je het weet, is het echt en heb je je zorgen. Dat is heel normaal en het hoort er bij. Nu heb ik een kleine en zijn de zorgen weer van geheel andere orde (doe ik het wel goed? Krijgt hij wel voldoende? etc. etc.). En zo zal dat waarschijnlijk in iedere fase wel gaan vanaf zwangerschap tot geboorte tot eerste weken tot eerste maanden tot eerste jaren en zo verder.

Lieve Chablis,

Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Kan het me voorstellen dat je het moeilijk vind om te genieten op dit moment. Na de eerdere miskraam na 9 weken, is dat ook een soort zelfbescherming denk ik. Ik vond dat in het begin ook moelijk maar dat kwam vooral door het overlijden van het zoontje van mijn zus (geboren bij 31 weken), wat allemaal net gebeurde toen ik net wist dat ik zwanger was.

Je blijdschap komt vanzelf en ook het vertrouwen komt er straks wel weer. Probeer te genieten van de kleine dingetjes. Komt vast goed deze keer!

Liefs, Henkie

Hoi

Van harte gefeliciteerd Chablis!

Aangezien ik de eerste keer dat ik zwanger was ook een miskraam heb gehad bij 9 weken, vond ik het ook heel erg ontzettend spannend.

Om nou te zeggen dat ik de eerste 12 weken echt genoten heb? Nee hoor. Elke minuut leek een uur te duren en bij de 7 weken echo en de 12 weken echo ben ik bijna bezweken aan de zenuwen. De tranen rolden over mijn wangen van de spanning tijdens de echo. Ik dacht echt dat de weken nooit voorbij zouden gaan. Zo tergend langzaam ging de tijd.

Bij mij is het grote genieten pas laat op gang gekomen, zo ongeveer na de uitslag van combinatietest. Maar toen werd dat ook elke week erger. De bloemetjes groeien een meter hoog uit mijn oren, iedereen vindt mij stralen en heeft mij nog nooit zo gelukkig en rustig gezien.

Ik heb een heerlijke zwangerschap zonder ook maar het kleinste klachtje en baal er van dat het over 10 weken al weer ten einde is. Oei wat gaat het veel te snel Het is echt met afstand de gelukkigste periode uit mijn leven tot nu toe. Zwanger zijn is zooooooooooo leuk!!!

Maar die eerste 12 weken....... Meid ik vond het de zwaarste uit mijn leven. Echt waar.

Dus... het grote genieten komt echt wel vanzelf. In de tussentijd..... hang in there!

Groetjes

Noor