Ga naar inhoud

ICSI, hoe gaan jullie ermee om?


Gast Petje

Aanbevolen Berichten

Hoi,

 

 

 

Vorige week te horen gekregen dat we gaan proberen door middel van ICSI een kindje te krijgen...

 

Begin juli een intakegesprek voor IUI, dit gaan we dus 1x proberen, maar heb er eerlijk gezegd weinig hoop op.

 

Moet wel erg aan het idee wennen dat het op deze manier moet en kan me slecht concentreren. En het wachten, dat valt ook niet mee, nog een hele maand en dan pas gebeurt er weer iets:dontknow:, hoe lang gaat het duren, zal ik ooit zwanger worden, hoe ga ik om met vriendinnen die wel makkelijk zwanger worden, allemaal vragen waar je mee moet leren omgaan en je weg in moet vinden...

 

 

 

Hoe zijn jullie ervaringen?

 

 

 

Groetjes

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Petje,

 

 

 

Allemaal heel herkenbaar wat je schrijft. Die onzekerheid of het ooit gaat lukken, het wachten, zwangere vriendinnen enz...Op sommige momenten gaat het goed en heb ik er alle vertrouwen in. Op andere momenten zie ik het echt niet meer zitten. Maar ik weet inmiddels na veel rotmomenten dat ook die weer voorbij gaan. Dat is mijn enige houvast; het ongelukkige gevoel zakt ook wel weer. Soms duurt het een dag, soms een week of langer. Maar het gaat altijd wel een keer weg. En ik doe vooral waar ik me goed bij voel. Dus niet op kraamvisite na een net mislukte poging bijvoorbeeld. Dan kies ik even voor mezelf.

 

Voor mij helpt in ieder geval dit forum, ervaringen delen en vooral ook lezen dat er meiden zijn die zwanger zijn geworden door ICSI. Dat geeft mij heel veel hoop dat ook ik een keer bij de zwangeren ga horen.

 

Succes met het wachten tot de 1e poging!

 

 

 

Neel

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi,

 

 

 

Bedankt voor je reactie.

 

Als ik het zo zie, heb je al heel wat achter de rug... Ik zie dat je een spannende tijd doormaakt. HEEL VEEL SUCCES!!!

 

 

 

Nog een vraagje, hoe hebben jullie het gedaan met vertellen aan anderen? Heb al wel wat collega's ingelicht, omdat ik straks natuurlijk veel weg moet van mijn werk en gewoon dat ze weten hoe ik me voel en natuurlijk vriendinnen en familie.

 

 

 

Sterkte en suc6 met alles!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Petje,

 

 

 

Het is superspannend! Zit in de 2e wachtweek. Inderdaad al een heel traject achter de rug, dus het wordt wel tijd dat het een keer lukt.

 

 

 

Ik heb mijn directe collega's ingelicht. Niet alle ins & outs, maar ik heb verteld dat ik al paar jaar een kinderwens heb, dat het niet zo makkelijk gaat en dus bezig ben met vruchtbaarheidsbehandelingen in het ziekenhuis en vaak op controle moet komen. Ook dat ze er niet naar hoeven te vragen en dat als het zo ver is ze dat vanzelf wel zien:-)

 

En echt goede vrienden/ familie weten wel dat wij bezig zijn in het ziekenhuis. Dit jaar zijn we 5 jaar getrouwd, dus er wordt (werd) vaak gevraagd naar wanneer we nu eens kinderen kregen. Het geeft ook veel steun als mensen in je omgeving het weten.

 

De meesten weten niet wat, wanneer en hoe. Voor je het weet sta je op een feestje over het aantal eitjes te praten. Daar heb ik niet zo'n trek in.

 

 

 

Groetjes,

 

Neel

Link naar reactie
Delen op andere sites

O, ja Petje

 

Als je het vertelt gaan mensen wel altijd vragen stellen. Dus ben daar op voorbereid, mij overviel dat wel eens en dan vertelde ik meer dan ik eigenlijk wilde. Dus mijn tip: je hoeft niet overal antwoord op te geven. Dus voor jezelf goed bepalen wat je wel en wat je niet wil vertellen. Ik heb ook wel eens rare reacties gehad: "dan ga je toch gewoon IVF doen" was er zo een. Alsof dat gewoon is en alsof je dan garantie hebt dat het lukt!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Petje, het is idd een onzekere tijd vooral in het begin. Ik heb het ook eerst moeten laten bezinken voor ik het helemaal kon geloven. ICSI was voor ons de enige optie om een kindje van ons zelf te hebben. Dus wij hebben het hele traject vooraf gemist en helaas direct aan het laatst mogelijke voor ons begonnen.

 

 

 

Wij zijn vanaf het begin erg open geweest tegen onze familie en op het werk. Dat heeft mij in ieder geval rust gegeven. Zodat ze weten waarom ik soms down of vergeetachtig ben als we in een behandeling zitten. Ook de teleurstellingen hebben we zo kunnen delen.

 

 

 

Je verteld dat jullie te horen hebben gekregen dat jullie ICSI moeten doen. Waarom dan 1x IUI proberen. ICSI doen ze alleen als de zaadcellen niet op eigen kracht de eicel kunnen bevruchten, dan begrijp ik niet dat jullie IUI mogen doen. Dat is dan toch bij voorbaat een mislukte kans??? Met de nodige stress en vooral verdriet???

 

 

 

Succes en sterkte met het hele traject!!!!

 

 

 

Sandra

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hai Witje,

 

 

 

Bedankt... Wat nou precies de bedoeling is van die IUI is me eigenlijk ook niet helemaal duidelijk. De testen waren heel snel achter elkaar gedaan, dus ze hopen dat de test begin juli een beter resultaat oplevert denk ik... Anders is het inderdaad een gemiste kans en eerlijk gezegd reken ik daar wel op.

 

 

 

Ikzelf slik een paar maanden clomid, daarna kwamen we er pas achter dat het van mijn man ook niet goed was. Op dit moment slik ik het gewoon door, dat vond de gyn. het beste en op zich is het wel handig, weet ik tenminste dat ik een eisprong krijg en wanneer ik ongesteld word. Hoe het dan verder gaat met het slikken van de clomid als we de IUI gaan doen weet ik niet. Daar moet ik nog maar even over bellen.

 

 

 

Verder maar weer afwachten, nog een hele maand wachten op het gesprek en daarna maar afwachten of het meteen die maand kan plaatsvinden, ik hoop het, dan kunnen we daarna met ICSI aan de slag.

 

 

 

Hoe zit het met jou, je hebt 10 juni een echo zie ik, is er een cryo teruggeplaatst?

 

Spannend zeg, hoop dat het voor mij ook snel zover is.

 

 

 

Wel fijn zo'n site om over alles te kunnen praten!

 

 

 

Groetjes

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hai Neel,

 

 

 

Wij zijn volgende maand ook 2 jaar getrouwd en bij iedereen hoor ik een bijklank als ze vragen "hoe gaat het met je", ze bedoelen dan gewoon "En ben je al zwanger?" en dan verzin ik bij voorbaat al een snel antwoord die deze vraag naar de achtergrond drukt, poeh, daar word ik ook erg moe van.

 

 

 

Ik heb gelukkig nog geen negatieve of rare dingen gehoord, maar die zullen ongetwijfeld komen. Niemand (behalve jullie) weet precies hoe dit voelt en ik vind het eigenlijk niet meevallen en dan heb ik ook nog clomidhormonen in mijn lijf :sad1:, hoop dat dat gevoel vooral de eerste week overheerst, daarna wil ik wel weer graag mezelf worden, want wat er komen gaat wordt vast nog veel moeilijker.

 

 

 

Groetjes

Link naar reactie
Delen op andere sites

Petje ik heb morgen een echo om te kijken hoever ik in mijn cyclus ben. Als alles goed is het baarmoederslijmvlies (bms) en misschien een bloedtest dan horen we hopelijk wanneer de terugplaatsing (tp) is. Dan is het natuurlijk nog altijd zo dat we nog maar af moeten wachten of de ontdooiing goed verloopt. Op de dag van de tp hoor je pas of het doorgaat met een cryo en hoelaat. Dus dat wordt idd spannend.....

 

 

 

Wachten duurt altijd lang dus probeer lekker afleiding te zoeken en doe gewoon alleen maar dingen waar je je goed bij voelt. Laat anderen maar eens lekker rekening met jou houden en zet de rest maar even op de 2e plaats.

 

 

 

Liefs van Sandra

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Petje,

 

 

 

Allereerst welkom op het forum! Ik heb gemerkt dat je hier ontzettend veel steun vindt en de vrouwen die hier zitten weten allemaal precies wat je doormaakt. Dus je zult hier heel veel herkenning vinden. De dingen die je noemt zullen inderdaad soms heel moeilijk zijn. Af en toe denk ik had ik maar een glazen bolletje. Als ik zeker wist dat ik na 3 behandelingen een kindje in mijn armen zou hebben dan zou ik alles zoveel makkelijker doorstaan. Maar het allermoeilijkste van dit hele traject is dat je juist niet weet wat de uitkomst zal zijn. Tenminste dat is mijn ervaring. En er zijn heel veel mensen die zeggen "je bent nog jong dus waarom zou het niet lukken" of "ik heb vaak gehoord van vrouwen die zwanger werden bij de 1e poging" en de allerergste "ach kinderen is ook niet alles" en nog veel meer van die dooddoeners. Allemaal ontzettend goedbedoeld waarschijnlijk maar je schiet er alleen zo weinig mee op. Dit traject kent geen garanties helaas, anders zou dit forum er waarschijnlijk niet zijn. Ook het zwanger raken van vrouwen in je omgeving is heel pijnlijk af en toe. Tenminste ik merk wel dat ik er moeite mee heb. En helaas zijn ze niet allemaal zo tactvol om er rekening mee te houden dat het niet bij iedereen zo makkelijk gaat. Wij hebben wel veel mensen in onze omgeving verteld waar we mee bezig zijn. Ook omdat veel mensen al wisten dat mijn vriend waarschijnlijk onvruchtbaar zou worden vanwege zijn ziekte. En de reacties zijn heel verschillend, maar je merkt dat niemand ECHT weet wat het inhoudt. Heel veel succes en hopelijk heb je heel snel een positieve test in handen.

 

 

 

Groetjes,

 

Hanneke

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Petje,

 

 

 

Ik heb trouwens ook een maand of 8 clomid gebruikt (waarvan 3 x iui) en voelde me ontzettend down en totaal niet mezelf. Dus heel herkenbaar! Ik heb dat toen aangekaart in het zh en we zijn er ook meteen mee gestopt. Dat schijnt vaker voor te komen met dit middel. Ik heb daarna nog 3 x IUI met hormoonspuitjes gedaan en daar voelde ik me een stuk beter bij; in ieder geval niet zo ontzettend depressief als met de clomid. Dat spul wil ik eerlijk gezegd nooit meer.

 

 

 

Witje: alles goed gegaan vandaag met de 1e echo?

 

 

 

Neel

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Petje,

 

Welkom en sterkte in dit zware traject!

 

Ik zit ook nog in de wachttijd voorafgaand aan de ICSI-behandeling en ik vind het net zoals jij heel lastig dat je overal zo lang op moet wachten. Ik kan me helemaal vinden in de reactie van Hanneke:

 

Af en toe denk ik had ik maar een glazen bolletje. Als ik zeker wist dat ik na 3 behandelingen een kindje in mijn armen zou hebben dan zou ik alles zoveel makkelijker doorstaan. Maar het allermoeilijkste van dit hele traject is dat je juist niet weet wat de uitkomst zal zijn.

 

Zo ongeveer letterlijk heb ik van de week aan mijn vriend uitgelegd hoe ik me voel! Als ik weer eens verdrietig ben omdat een vriendinnetje zwanger raakt zei hij altijd 'het is geen wedstrijd' maar daar gaat het ook niet om. Ik hoef niet per se NU een kindje, maar ik wil wel zeker weten dat het OOIT gaat gebeuren....

 

Anyway, heel veel succes en sterkte en deel vooral je gevoelens hier, waar je zeker een luisterend en begripvol oor zult vinden!

 

Groetjes, MarMira

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hallo Petje

 

 

 

welkom op dit forum!

 

Je ziet het, genoeg reacties en waarschijnlijk ook heel veel herkenbare reacties

 

Ook wij zijn nu inmiddels 2 jaar gevraagd en krijgen ook de geijkte vragen...

 

Enkele zeer goede vrienden zijn door ons ingelicht en tevens mijn manager en directeur.

 

sommige situaties blijven erg lastig: enthousiast naar bv. onze buurvrouw 2 maanden bezig: zwanger, na 8 weken een miskraam, bij controle of alles weg was bleek ze alweer zwanger.....in september is zij uitgeteld: dan hebben wij onze 2de poging.. alles ga ik heel erg met elkaar in verband brengen.

 

Ik kan niet zeggen dat ik jaloers ben op zwangere vrouwen maar ik kan ze enorm erom benijden

 

De ellende is dat er wel degelijk een kans bestaat dat het gaat lukken maar als we maar wisten wanneer he, maar dat is natuurlijk voor iedereen in dit traject.

 

Ik ben in ieder geval blij met een forum als dit en ook met het feit dat ik het met enkele vriendinnen gedeeld heb.

 

Maar dat is voor iedereen persoonlijk

 

Ik wens je in ieder geval heel veel succes!!!!

 

 

 

groetjes

 

Meiske74

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi MarMira,

 

 

 

Dat berichtje van Hanneke is inderdaad precies zoals het is...

 

 

 

Hanneke,

 

Wat erg dat jullie al zo'n vreselijk traject met zo'n verschrikkelijke ziekte hebben moeten doorstaan en dan krijg je er dit ook nog eens bij, hopelijk gaat het snel lukken...

 

 

 

En Meiske74 het is inderdaad heel erg oneerlijk dat anderen zo snel zwanger raken, waar hebben wij deze ellende aan verdiend???

 

Hoe werkt dat met acupunctuur, want daar heb ik ook al meerdere positieve verhalen over gehoord.

 

 

 

Witje, hoe was je uitslag?

 

 

 

Heb ook goede verhalen gehoord over een ziekenhuis in Brussel en op internet zag ik dat het percentage zwangerschappen in Belgïë hoger ligt dan in Nederland, weten jullie hier meer over?

 

 

 

Succes allemaal met wachten, wachten, wachten...

 

 

 

Groetjes

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Petje en anderen,

 

 

 

Ik ben nieuw hier en ben al bijna verslaafd aan dit forum! Ik kijk een paar keer per dag bij verschillende onderwerpen. Er zijn vrouwen die er al zo lang bij zijn, ik voel me een groentje!

 

 

 

Ik wilde even iets zeggen over de reacties van de omgeving en jaloers zijn. Ik heb een dochter van 5, dus ben erg bevoorrecht, maar de wens voor een tweede kindje is supersterk, ik voel dat ons gezin nog niet compleet is. Dat mensen zeggen: ach, je hebt toch al 1 gezond kind, dat steekt me dan ook wel eens. Het rare is, is dat ik nooit jaloers ben op iemand die zwanger is van de eerste, maar wel eens als iemand -en dan vooral heel snel- zwanger is van de tweede! Hoewel ik iedereen natuurlijk haar geluk gun. Je betrekt het natuurlijk toch altijd op je eigen situatie. Eerst werd er vaak gevraagd wanneer nummer 2 kwam maar nu mijn dochter al 5 is, gaan mensen er misschien wel van uit dat het niet lukt, het wordt in ieder geval minder vaak gevraagd.

 

Ik zit nu op dag 6 van de medicijnen en ga voor de eerste ICSI, dus heel spannend allemaal. Vrijdag de eerste echo/follikelmeting. Ik ben 40, dus ik ben heel benieuwd hoeveel follikels etc.

 

 

 

Petje en verder iedereen hier heel veel succes en blijf bij jezelf, laat anderen maar praten. En tegen mezelf moet ik zeggen: niet jaloers zijn, heeft helemaal geen zin!

 

 

 

Caroline

Link naar reactie
Delen op andere sites

Gast Nienke79

Hoi Petje,

 

 

 

Wij hebben "eerst" 3 x IUI gedaan. (Eerst was natuurlijk gewoon op de traditionele manier :tongueP:). Na opwerking zou het zaad minimaal 1.000.000 moeten zijn. Bij onze eerste IUI was het 800.000, bij de tweede 400.000. Daarna moesten we 3 maanden wachten. Toen was het 2.000.000. Ook daardoor niet zwanger. Het was voor ons duidelijk dat we IUI geen kans meer wilden geven en doorstoomde naar IVF/ICSI.

 

 

 

Vanwege de zaadkwaliteit van mijn man wilde de arts in eerste instantie gelijk ICSI, maar de bevruchting is toch gelukt met IVF. Mijn arme vent moest 2 potjes vullen omdat ik 21 eitjes had... hihi. De poging is helaas mislukt, wel hebben we wat cryo's in de vriezer.

 

 

 

Jaloezie met anderen heb ik niet. Mijn man en ik gaan vooral uit van ons eigen leven en geluk. We gunnen het anderen net zo goed als dat we het onszelf gunnen. Ik moet ook zeggen dat onze vrienden echt super lief zijn en ook aangeven dat ze het soms moeilijk vinden ons dolgelukkig te vertellen dat ze zwanger zijn of dat de kleine iets geweldigs heeft gedaan.

 

 

 

Wat me wel lichtelijk irriteerde: Mijn zus is weer zwanger. Zij heeft in ons anderhalf jaar MM nooit gevraagd hoe het verliep. Bij de vraag waarom ze nog een kindje wilde (na een tweeling) zei ze: "ja die jongens zijn nu bijna 6 en ik dacht... is dit het nou?" hmmmmm. Of moet ik toch een klein grommetje geven...

 

 

 

Ik heb de eerste IVF poging een beetje als een waas beleefd moet ik zeggen. Gewoon van prik naar prik, van evt hindernis naar hindernis en van echo, naar punctie, naar tp. Met een positieve instelling, lekker je ding doen en vooral veel geduld (zeker niet mijn sterkste punt) ga je het zeker redden meid!

 

 

 

Oh ja, en nu na een eerste mislukte poging houden mijn man en ik het hierna lekker geheim voor veel mensen. Het was niet erg prettig aan iedereen te moeten vertellen dat het mislukt was..... En dan heb ik het niet over de meiden hier op het forum, want die weten tenminste waar we het over hebben :-)

 

 

 

Ik ga voor je hopen, snel op de bank!

 

 

 

Groetjes, Nienke

Link naar reactie
Delen op andere sites

He Caroline,

 

 

 

K'wou toch even reageren op je stukje over de wens voor een 2e kind. Ook wij hebben een dochter van 4,5 jaar waar we ontzettend dankbaar voor zijn.

 

Dat neemt niet weg dat, toen we te horen kregen dat het waarschijnlijk bij 1 zou blijven, ik het daar heel moeilijk mee heb gehad. Ik denk dat je het verdriet over het uitblijven van een 2e zwangerschap niet kunt vergelijken met het uitkijken naar ene eerste kind. Je hebt toch een beeld van hoe je graag zou willen dat je gezinsamenstelling eruit komt te zien, voor zover dat gewoonlijk te plannen valt natuurlijk! Ik heb me heel lang schuldig gevoeld dat wij onze dochter geen broertje of zusje konden "geven". Gewoon het feit dat je kind later niemand heeft om zijn/haar jeugd mee te "delen". En die ontwikkeling van kinderen is zo geweldig dat het zeer doet als je dat noodgedwongen niet nog eens mee kunt maken.

 

 

 

Waar ik trouwens zelf het meeste moeite mee heb in mijn omgeving is dat veel mensen denken dat IVF een wondermiddels is ("doe je toch gewoon IVF?") en die mensen die er heel ermakkelijk over denken en inderdaad "zomaar" zwanger worden. Natuurlijk ben je ook niet heel erg objectief meer als je in de medische molen zit, je antennes staan toch uit in een bepaalde richting.

 

 

 

Al met al blijft het beide verdrietig: of het nou om een 1ste of 2e kind gaat.

 

 

 

Wij zijn heel dankbaar dat onze 2e ICSI poging is gelukt, ik wens iedereen hier heel veel sterkte en succes met de behandelingen!

 

 

 

Snoeske

Link naar reactie
Delen op andere sites

Dank je Snoeske,

 

 

 

Gelukkig dat ik nog even in dit topic ging lezen, anders had ik je berichtje gemist. Wat fijn voor jullie dat het gelukt is! Ik heb ook heel sterk het gevoel dat het gaat lukken, deze week moet het allemaal gaan gebeuren! Is wel lastig hoor: aan de ene kant weet ik zeker dat het lukt, aan de andere kant weet ik ook wel dat ik rekening moet houden met mislukking... We doen het stap voor stap, je hebt er toch geen invloed op. Vanmiddag weer een echo, donderdag punctie... ik laat het allemaal op me af komen.

 

Groetjes,

 

Caroline

Link naar reactie
Delen op andere sites

Ik ben er 1 jaar en 3 maanden geleden achter gekomen dat mijn man en ik niet op de natuurlijke manier kinderen kunnen krijgen.We waren toen 8 maanden bezig omdat ik van mijn dochter met een andere partner in 1 keer zwanger was was ik al snel bang dat er iets niet klopte.

 

Het was op eerste paasdag toen kregen mijn schoonouders de uitslag van het zaadonderzoek binnen door een fout van de dokter. Dag pasen. Vervolgens nog 4x zaad ingeleverd en elke keer toch weer hoop dat ze iets vinden.

 

In Zoetermeer naar de uroloog gegaan die heeft toen een echo bij mijn man gedaan en daar was op te zien dat hij geen zaadleiders en blaasjes had. De grond zakt onder je vandaan. Toen hadden we ook nog een fijne arts die tegen ons zegt 'ach je kan niet alles hebben in je leven wat je wilt'. Zit je daar met je 22 jaar. Gelijk een klacht tegen de arts ingediend en naar het EMC verhuisd. En inderdaad steeds dat wachten eerst een DNA onderzoek gehad 3 maanden wachten toen pesa zonder resultaat weer 5 maanden wachten voor mesa/tese met goed resultaat.

 

Toen weer 4 maanden wachten en toen was ik God zij dank aan de beurt voor icsi.

 

Dus ik loop nu dik een jaar in het EMC en daarvoor al steeds zaad inleveren wachten op de uislag en weer en weer.

 

Onderweg mezelf erg vaak afgevraagd waar ben ik aan begonnen en vraag het me nog steeds af. Maarja dat was mijn verhaal in het kort. Succes met je poging en wil je niet demotiveren hoor echt niet maar ik persoonlijk heb het toch wel een beetje onderschat.

 

Liefs

Link naar reactie
Delen op andere sites

  • 4 weken later...

Hallo,

 

 

 

Ben helemaal nieuw op het forum. Het leek mij leuk om mee te babbelen, want dat doet mij best goed. Wij willen graag ook een kindje, zijn al 2.5 jaar bezig en uiteindelijk na allerlei onderzoeken bleek dat het zaad van mijn man niet genoeg beweegelijk is. Dus verwezen naar het VU. Bij ons weten ze nog niet of het IVF of ICSI gaat worden, maar zover ik weet is er haast geen verschil? Ik heb vandaag mijn derde fm gehad en zondag hebben wij de punctie en dan gaan ze kijken of het IVF of ICSI wordt. Ik vind het maar erg eng!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Siebje,

 

 

 

Allereerst welkom op het forum. Hier kan je heel veel delen, iedereen hier weet hoe moeilijk het af en toe allemaal is. Hoe is je punctie vandaag verlopen? Ik hoop dat de opbrengst in ieder geval goed is. Dan vergeet je het allemaal net wat makkelijker. En op naar de terugplaatsing. Er is voor jezelf inderdaad weinig verschil tussen IVF en ICSI. Alleen de laboratoriumfase is anders, bij IVF stoppen ze de zaadcel en de eicel gewoon in een schaaltje bij elkaar en bij ICSI injecteren ze de zaadcel in de eicel.

 

 

 

Heel veel succes in elk geval de komende tijd.

 

 

 

Groetjes,

 

Hanneke

Link naar reactie
Delen op andere sites

Stom stom stom... Denk elke keer dat het vandaag zondag is haha, valt me net in dat het pas zaterdag is.. Dus in dat geval heel veel succes met je punctie morgen. Ik vond de punctie echt 100% meevallen, dus ik hoop dat dat voor jou ook zo is.

 

 

 

Groetjes,

 

Hanneke

Link naar reactie
Delen op andere sites

  • 1 maand later...

Tja, inderdaad heeeeel herkenbaar allemaal.

 

Veel buitenstaanders bedoelen het niet eens verkeerd maar kunnen toch zo verschrikkelijk tactloos zijn! Een greep uit mijn ergernissen van 7 jaar ongewenste kinderloosheid:

 

- mensen die roepen dat ze kinderen 'nemen', grrrr...

 

- na ons huwelijk opmerkingen wanneer we aan kinderen gaan beginnen

 

- (mannelijke collega') toen ik iets was aangekomen: "Ben je zwanger?"

 

 

 

Maar een van de meest kwetsende opmerkingen die ik zelf heel erg vond was wel het goedbedoelde: "Je moet er ook niet teveel mee bezig zijn" en dan volgt meestal een voorbeeld van iemand die ze kennen bij wie het uiteindelijk goed kwam 'toen ze er niet meer zo mee bezig waren' . Dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik ben zelf een meester in relativeren, het glas is altijd halfvol i.p.v. halfleeg, en ik heb altijd afleiding gezocht als ik me moedeloos en verdrietig voelde. Maar als je er dan es een keer doorheen zit (na de zoveelste zwangere collega of vriendin) dan wil je ook gewoon je verdriet kunnen benoemen en het laatste waar je dan op zit te wachten is relativerend commentaar van anderen!

 

 

 

Om die reden heb ik ook zoveel mogelijk mensen ingelicht over ons traject. Dan kan iedereen daar rekening meehouden en ik hoop zo eigenlijk te voorkomen dat ik straks dingen nog verder moet uitleggen.

 

Enige waar ik een beetje over twijfel zijn mijn leerlingen. Zal het niet aan de grote klok gaan hangen maar voel er ook niets voor om het voor hen te verbergen, ze hebben allen al vanwege lesuitval al door dat er iets is.

 

Standaardvragen aan begin schooljaar: "Bent u getrouwd?" "Heeft u kinderen?" "Wilt u kinderen?" Mijn standaardantwoord: "Tsja, ik twijfel nog, als ze klein zijn vind ik ze heel lief, maar als ze dan eenmaal gaan puberen..."

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Aafke,

 

 

Wij vertellen ook veel mensen over waar we mee bezig zijn,

 

maar ook wij hebben daar last van, van die ergernissen, gisteren nog: de dochter van een klant van mij deed er ook al wat langer over om zwanger te worden, maar die was al een stuk ouder (40jr) dus ik had nog wel 10 (!) jaar de tijd om te oefenen, om te kijken of dat het zo niet zou lukken...pissig dat ik was!

 

Welk recht heeft zij me om te vertellen hoe lang ik nog moet oefenen, hoewel het medisch is uitgesloten dat wij op natuurlijke manier zwanger kunnen worden. "Oh" zei ze "dat wist ik niet". Hou dan ook gewoon je mond!

 

Ook een keer iemand die vroeg of dat ze iemand van mijn leeftijd (25jr) al wel hielpen in het ziekenhuis :-o...niet normaal!

 

En inderdaad de "je moet er niet zoveel mee bezig zijn, dan komt het vanzelf wel" klinkt voor ons erg bekend! Grrr...!

 

 

Succes iig met jullie traject!

 

 

x

 

 

Link naar reactie
Delen op andere sites

Doe mee aan dit gesprek

Je kunt als gast nu eerst posten en gelijk daarna registreren. Als u al een account hebt, meld u dan nu aan om te posten met uw account.

Gast
Reageer hier op dit topic...

×   Geplakt als RTF formaat tekst.   Plak in plaats daarvan als platte tekst

  Er zijn maximaal 75 emoji toegestaan.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Je vorige inhoud werd hersteld.   Leeg de tekstverwerker

×   Je kunt afbeeldingen niet direct plakken. Upload of voeg afbeeldingen vanaf een URL in.



  • Berichten

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Nieuwe Aanmaken...

Belangrijke Informatie

Gebruikers Voorwaarden