Ga naar inhoud

En dan krijg je zoiets te horen...


Dilara

Aanbevolen Berichten

Hey Dilara,

 

 

 

Allereerst welkom op dit prettige forum! Hier kun je een hoop info vinden maar ook steun en een luisterend oor!

 

Ik kan me voorstellen dat het allemaal heftig is om dit te horen. Het is ook niet niks wat je te horen krijgt.

 

 

 

Momenteel ben ik bezig met mn derde icsi. Ook wij hebben al een hoop meegemaakt. Bij onze tweede poging was geen bruikbaar zaad gevonden.

 

We wisten dat het zaad niet al te best was maar er was genoeg voor icsi. En dan stort je wereld in.

 

 

 

In november 2008 heeft de uroloog PESA uitgevoerd bij mijn vriend. Er liggen nu 5 rietjes in de vriezer. Superblij hiermee! En er is weer hoop voor ons!

 

 

 

Als er vragen zijn, stel ze gerust! Heel veel succes!

 

 

 

Liefs,

 

Jane

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hallo Dilara, zelf heb ik geen ervaring hiermee maar ik kan me goed voorstellen dat je er even helemaal onderdoor zit. Ik denk dat je hier aan het juiste adres bent met zoveel lieve mensen met een luisterend oor en ervaring. Ik wens je heel veel sterkte en succes. Het is heel normaal dat je dagen/weken na je gesprek niet alles meer weet omdat het zoveel is, als je vragen hebt stel ze gewoon opnieuw ... de artsen weten dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. Wat ik wel vind is dat je gyneacoloog niet echt een spraakwaterval is... stel dus genoeg vragen!

Link naar reactie
Delen op andere sites

ooh Dilara, ik begrijp helemaal hoe je je voelt.

 

zo'n uitslag komt zo rauw op je dak !!!

 

ik kan me nog zo goed herinneren hoe wij samen helemaal over de rooie waren, zo gejankt, op de dag van het slechte zaadonderzoek.

 

we kwamen er ook na verschillende testen achter dat er ongeveer 3 miljoen zaadcellen waren ipv de gebruikelijke 20 miljoen. en die 3 miljoen waren dan ook nog eens niet allemaal goed bewegelijk of afwijkend.

 

 

 

we kwamen in een stroomversnelling van informatie, onderzoek en behandelingen terecht en na onze eerste afgebroken poging icsi, besloten we af te haken .... ook wij hadden dat gevoel .. . er helemaal doorheen zitten.

 

 

 

ik zou je willen zeggen om vooral je tijd te nemen (als dat kan nog ivm leeftijd, ik weet niet hoe oud je bent) .... neem tijd om idd vragen te stellen, antwoorden te vinden en je op te laden voor alle emoties die rond een behandeling ontstaan.

 

 

 

wat dat betreft ben je hier al aan het goede adres, want je kan hier gewoon alles delen !!

 

 

 

ik wil jou en je man heel veel sterkte en succes wensen met alles en blijf hopen en geloven in je droom, er is nog zoveel mogelijk vaak, wat je vantevoren niet had gedacht.

 

 

 

toi toi toi !!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hey Dilara,

 

 

 

Herkenbaar verhaal wat jullie nu overkomt. Bij mijn man is er tot 2 keer toe helemaal geen zaad gevonden. Het is een langzaam proces... Wij weten dit nu een half jaar en komen er steeds meer achter wat er aan de hand is en welke mogelijkheden we hebben. Ik had ook in het begin dat alle info duizelden. Je weet gewoon niet wat je overkomt!

 

Vooral de eerste paar maanden bleef ik ook erg verdrietig (mijn man ook). Nu raakt het iets meer op de achtergrond, we hebben alle onderzoeken nu gehad en wachten op de afspraak met de arts die de tese gaat doen. Maar ik kan het nog steeds niet bevatten dat dit ons moet overkomen... Eigenlijk het enigste wat bij mij helpt is afleiding. En natuurlijk alles van je afschrijven en delen op dit forum! haha

 

Onder het kopje pesa/tese is de topic 'wie allemaal in afwachting van tese' het actiefst. Ik zou zeggen klets daar met ons mee! Stel vragen en/of doe je verhaal.

 

 

 

Je vraagt hoe wij ermee omgaan... Nou eigenlijk in het begin heel veel huilen, maar ook afleiding zoeken. Weetje je kan met de info zo weinig dat je man weinig of geen zaad heeft. Er bestaat nog een kans dat we kinderen kunnen krijgen, daar blijven we op hopen. Maar aan de andere kant is er ook de kans dat je geen kinderen kunt krijgen samen... Dus ik kan niet alvast beginnen met mijn verdriet te verwerken, want er bestaat kans da dit niet hoeft. Dat vind ik persoonlijk heel lastig. Het is gewoon heel pijnlijk, maar je kunt er verder niets mee.

 

Dus ik heb het in afleiding gezocht: veel werken, veel leuke dingen samen doen, zwangeren en kleine kinderen ontlopen idd. Ik merk wel dat het een half jaar verder, wel beter gaat en ik er minder om hoef te huilen.

 

Ik had dezelfde vraag als jou in het begin, maar eigenlijk kan ik maar ding zeggen: het krijgt vanzelf steeds meer een plekje... maar het blijft moeilijk. (niet echt opbeurend he? sorry!)

 

 

 

Wat je verteld over dat er bij je man een bal omhoog kan gaan, dat heeft mijn man ook. Hij is op zijn 16de geopereerd aan een niet ingedaalde bal, maar die was weinig effectief. Onze gyn heeft daarover verteld dat het daardoor kan zijn dat mijn man geen zaad heeft, omdat de bal hierdoor minder ontwikkeld is. Als je bal namelijk hoger zit, is het ook warmer en daar kunnen die zaadjes niet goed tegen.

 

 

 

Misschien een tip voor je: schrijf al je vragen die jij en je man hebt op, zodat je die de volgende keer kan stellen. Ik heb standaard in mn agenda een lijstje en als me iets binnen schiet, schrijf ik die gelijk op! Dan blijf ik er ook minder lang over nadenken.

 

 

 

Nou ik hoop dat je wat hebt aan mn lange verhaal...

 

Veel succes en sterkte beide!

 

 

 

Liefs, Janneke

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hey Dilara,

 

 

 

hier een beetje hetzelfde verhaal eigenlijk.

 

Bij mijn man is er tot 2x toe geen zaad gevonden.

 

We zijn nu aan het wachten op een TESE, maar de kans is maar klein dat het gaat lukken.

 

We denken er zelf over om deze af te zeggen ivm de risico's, vele ingrepen en alle onzekerheden.

 

En dan door te gaan voor KID.

 

 

 

Maar ook mijn man heeft een wandelende bal zeg maar.

 

Geloof dat er zelfs een naam voor is (pendelbal zo uit mn hoofd)

 

Bij mn man is geen oorzaak gevonden voor zn onvruchtbaarheid.

 

En die wegschietende bal kon geen oorzaak zijn werd ons verteld.

 

(want de andere bal zit wel gewoon vast)

 

 

 

Hier ook de angst dat anderen wel 'gewoon zo maar' kinderen krijgen terwijl wij nog bezig zijn.

 

Grote kans van ook, want ze beginnen hier met huisjes kopen allemaal.

 

Bij elke blije afspraak voel ik toch de angst dat ze het 'goede nieuws' gaan vertellen.

 

Heel egoistisch, maar kan er niets aan doen.

 

 

 

Hoe dan ook, ik wil jullie heel veel sterkte wensen!

 

Weet dat je niet de enige bent die dit nu door maakt.

 

Je staat niet alleen in je verdriet, ook al voelt het vaak wel zo.

 

En schrijf maar lekker van je af hier!

 

 

 

Liefs Dreamer

Link naar reactie
Delen op andere sites

Dilara,

 

de angst dat mensen om je heen zwanger raken, zelfs mensen die heel dicht bij jou staan, dat is normaal. Ik heb het er ook lang lastig mee gehad en nu nog soms dat ik het mensen niet meer van harte gun.

 

 

 

Eens het zover is en ik over de eerste schok heen ben dan kan ik er wel mee om, de ene moment beter dan de andere. Ik maak er ook geen geheim meer van, ik kan mijn verdriet en mijn woede en mijn onmacht niet wegstoppen.

 

 

 

Probeer het idd van je af te schrijven, te blijven praten met de lieve mensen rondom jou, mensen die je graag zien. Stel zoveel mogelijk vragen aan je artsen en blijf geloven ook al is dat soms vreselijk moeilijk.

 

 

 

Hier is er altijd iemand die naar je gaat luisteren en aan wie je in weinig woorden kunt zeggen wat je voelt.

 

 

 

 

 

Sterkte

Link naar reactie
Delen op andere sites

Om ons heen waren 4 mensen zwanger.

 

Allemaal later zwanger geworden dan dat wij begonnen waren.

 

2 ongelukjes...

 

Als je het nieuws net hoort doet het echt zeer.

 

Je moet het even verwerken.

 

Gaandeweg kan ik blij worden (ligt er ook aan hoe iemand met de zwangerschap omgaat en hoe dichtbij diegene staat)

 

Nu zijn er de afgelopen 2 weken 3 geboren (2 op 1 dag ook nog, mijn geluk kon niet op..) en de kraamvisites zijn nu aan de beurt.

 

Ik vind het heel moeilijk, maar ga wel.

 

Ik wou dat ik wat meer als mn man was.

 

Hij zei: ik kan alleen maar blij voor ze zijn, want ik weet nu wat een groot wonder het is!

 

 

 

Ik ben vooral ook bang dat mn broertje en zusje zwanger raken.

 

En die kans is gewoon groot aanwezig.

 

Mn zusje heeft al een kleine en die wordt binnenkort 2 jaar.

 

Mn broertje heeft net een huis gekocht.

 

Ik ben echt heel bang dat ze dus binnenkort het grote nieuws vertellen.

 

Ik vrees echt dat dat een breekpunt gaat worden bij mij.

 

Niemand weet namelijk nog van onze kinderwens en alle problemen daarmee.

 

 

 

Hoe denk je nu over PESA/TESE?

 

Zouden jullie ervoor gaan?

 

 

 

Voel je je al wat rustiger?

 

Ik merkte zelf dat ik pas wat rustiger werd nadat ik alle mogelijke informatie had gelezen.

 

 

 

Sterkte!

 

 

 

Liefs Dreamer

Link naar reactie
Delen op andere sites

Dilara,

 

wat een verhaal. Zoveel teleurstellingen achter elkaar wegen heel zwaar en het is dus helemaal niet gek dat je je ongelukkig en verdrietig voelt. Dat hoort er (helaas) bij.

 

Ik weet niet hoe open je bent over jullie kinderwens naar familie en vrienden, maar uit eigen ervaring weet ik wel dat het scheelt. Dierbare mensen leven met je mee. Mijn broertje kon wel door de grond zakken toen hij mij moest vertellen dat zij zwanger waren en heeft daar veel mee geworsteld, totdat wijzelf zwanger waren. Ik kreeg bijna de kans niet eens om blij voor hun te zijn, omdat zij twijfelden aan onze blijdschap voor hen (zij dachten teveel voor ons).

 

Tegen de tijd dat we op kraamvisite konden bij een collega (bekend met onze wens) heb ik een berichtje gestuurd dat ik alleen zou komen wanneer ik een goede ziekenhuisuitslag had gekregen. Niet dus, dus geen kraamvisite. Nooit een kwaad woord over gesproken.

 

 

 

Ik wens je heel veel sterkte toe en nog meer geluk dit jaar.

 

Liefs, Stéphanie

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hallo Dilara, het is vooral heel belangrijk van te blijven praten en te blijven schrijven (eventueel) ... je moet door die fase om met volle moed te kunnen starten aan de hele behandeling.

 

 

 

Stel dat je op kraambezoek gaat en je begint te wenen... zou dat zo'n kwaad kunnen? We zijn maar mensen hé, natuurlijk hangt het ervan af hoe intiem je bent met die mensen maar ik zou mij er niet voor schamen.

 

 

 

Sterkte

Link naar reactie
Delen op andere sites

weet je ... voor je man is het ook heel moeilijk.

 

wij vrouwen hebben het soms zoveel makkelijker, omdat de meeste vrouwen praters en delers zijn. steun zoeken bij elkaar en vertellen hoe of wat het probleem is.

 

hoogst zelden zie je dat mannen doen; zie je het al voor je; samen de laatste uitslagen van een zaadonderzoek doornemen bij een biertje. zo zijn mannen over het algemeen niet, dat is niet 'stoer'. en het is iets gevoeligs en veel mannen praten moeilijk over hun gevoel.

 

 

 

ik weet dat mijn eigen man het meest moeite heeft met 'het mannelijk' zijn. omdat het 'aan hem' ligt is hij geen 'man' genoeg, omdat hij mijn wens niet kan vervullen, omdat hij zijn vrouw niet kan geven wat ze wil. omdat hij vaak bang is geweest dat ik hem daarom zou verlaten.

 

maar weet je, ik ben bij hem omdat ik van HEM hou en niet omdat hij me een kind MOET geven.

 

 

 

door de jaren heen is het samen zoeken naar oplossingen omdat je SAMEN een kind wil, hij wil vader worden .. jij wil moeder worden en je denkt dat je dat samen goed zou kunnen ... een kindje opvoeden.

 

 

 

ik begrijp dat je man echt beroerd moet voelen .... :( ...

 

 

 

is er hier geen mannenhoekje ? waar mannen met elkaar in contact kunnen komen ?? het zou ze misschien ook helpen en steunen te weten dat ze niet alleen staan ... ?

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hallo Dilara,

 

Mensen moeten niet in hetzelfde schuitje zitten om erover te praten. Het maakt het veel makkelijker natuurlijk. Hier heb je met een paar woorden genoeg om te zeggen wat je voelt en vrienden die wel een luisterend oor willen bieden maar er niks van kennen die hebben meer uitleg nodig :)

 

Ik ben er van in het begin open over geweest, vrienden familie ook op het werk. Ik wilde niet willen uitleggen waarom ik prikkelbaar was of rode ogen had, of thuis bleef... Ik denk dat ik al veel mannen in onze omgeving tot wanhoop heb gedreven door mijn verhalen over de praktische kant en de gevoelens errond. Maar met je echte vrienden moet dat kunnen, het leert ook hen dat niets in het leven voro niks is en zeker niet de kindjes die ze s avonds in bedje stoppen

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hallo lieve meiden,

 

 

 

jeetje, wat een verhalen in 1 weekend. Ben even een weekendje weg geweest en had behoorlijk wat in te lezen.

 

 

 

Zoals een aantal al weten hebben ook wij TESE gehad. Het is niet zomaar iets en heeft een grote invloed op je leven. Het lijkt zelfs even of alles alleen nog maar daar om draait.

 

 

 

Toch hebben wij moed gehouden. Wij zouden en gaan samen kinderen opvoeden, wat er ook gebeurt. Wel of niet bloedeigen kinderen.

 

 

 

Wij hebben ervoor gekozen om onze naaste familie en vrienden te vertellen over de situatie. Je creëerd hiermee begrip en dat maakt het minder erg als je je een keer klote voelt.

 

Natuurlijk steekt het ook ons weleens als we een zwangere of een baby op straat zien. Wij zijn dan blij dat het hen wel gelukt is. En je weet nooit of iemand misschien wel in dezelfde situatie heeft gezeten als waar wij in zitten.

 

 

 

De wens overwint het verdriet. Het is iets moois en we weten dat onze tijd komt.

 

 

 

TESE op zich is mijn man ook erg meegevallen. Ook de napijn is goed te doen. Het wachten is het ergst. Wachten, geduld, teleurstelling en hoop zijn woorden die voor het gehele proces staan.

 

Het is niet altijd gemakkelijke, maar probeer samen sterk te blijven en te genieten van elkaar!

 

 

 

Voor ons heeft de TESE goed uitgepakt en nu de ICSI nog!

 

 

 

Lieve meiden, koppie op, ook al is het vaak zwaar..

 

Lucht hier lekker je hart, maar praat ook met je mannetje!!!

 

 

 

Dikke knuffel en we gaan ervoor!!

 

 

 

Gerreber

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Dilara,

 

 

 

Bij mijn man hebben ze idd geen zaad gevonden in zijn sperma. Meerdere semenonderzoeken wezen uit dat er 0,0 zaad te vinden was. Mijn man is pas op late leeftijd (13) geopereerd aan een niet ingedaalde bal. Hij heeft nu ook nog steeds een stuiter/pendelbal, die regelmatig naar zijn lies schiet.

 

 

 

Ik heb geen idee hoe het zit met azoöspermie, ik dacht dat het stond voor slecht tot geen zaad bij de mannen. Dit zou ik navragen bij je arts.

 

De vooronderzoeken duren lang, maar voor je het weet, is de operatie al geweest. Spannende tijden meid!

 

 

 

Heel veel succes!

 

 

 

Liefs, Gerreber

Link naar reactie
Delen op andere sites

@ Sofie: Dat is ook zo, maar misschien komt het omdat ik van een vriendin een reactie heb gekregen waarmee ik niet wist wat ik moest. Het leek haar niet zoveel te raken als ik dacht, en al snel kreeg ik een smsje waarin met hoofdletters en smilies stond dat ze zwanger was. Ik heb toen gezegd dat ik blij was voor haar, maar dat ik niet zo goed wist hoe ik moest reageren, en het er wel heel moeilijk mee had, gezien onze situatie. En toen smste ze terug dat ik net deed of ze me iets vreselijks vertelt had. En dat onbegrip deed me ontzettend veel pijn.

 

 

 

De vriendinnen waar ik close mee ben zijn hiervan op de hoogte, en ik kan er met hun over praten, en verder mijn ouders en oom en tante. Ik wil het de rest van de familie nog niet vertellen totdat wij zekerheid hebben. We weten zelf namelijk nog niet eens wat er allemaal gaat gebeuren, en de rest van de familie weet ook nog niet echt van de kinderwens af.

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

Hallo Dilara, jezus wat een vreselijk egoistische reactie van die vriendin van je. Je moet maar denken dat niet iedereen de emotionele intelligentie heeft om er volwassen mee om te gaan. Mijn therapeut zei me onlangs dat ik me moet koesteren in een cirkeltje van ongeveer 7 vertrouwensmensen, mensen van wie je weet dat ze er altijd zijn, dat ze luisteren en niet oordelen en dat ze met je lachen en met je wenen. Al de rest mag je even op "non actief" zetten of op automatische piloot. Ik heb bewust minder tijd en energie gestoken in kameraden. Er is in tijden als deze een groot verschil tussen kameraden en vrienden. En hoewel je die kameraden ook graag ziet en ze je ook dierbaar kunnen zijn zijn het vooral de vrienden die je moet koesteren. En bij hen zal je je heus niet moeten verantwoorden...

 

 

 

Sterkte

Link naar reactie
Delen op andere sites

Ja je hebt er van die mensen tussen zitten in je vriendenkring die er niets van begrijpen. Onze twee beste vrienden (onze getuigen) snappen er ook niets van. Ik heb de meest botte opmerkingen van hun te verduren gekregen... We hebben nu oppervlakkig contact met hen. Wil hun vriendschap niet kwijt en daarom vertel ik ze nu bewust niets meer over onze situatie. Vriendschap heeft verschillende lagen en de laag van steun en begrip zit er gewoon niet in.

 

 

 

Aan de andere kant, wij hebben echt veel steun gekregen en medeleven uit onverwachte hoek! Van mensen waarvan je het niet verwacht staan nu dag en nacht voor ons klaar. Dat is wel heel fijn om mee te maken. Steun bestaat voor een groot deel uit begrip. Ik hoef het niet perse elke keer met mn vriendinnen er over te hebben, soms is een blik genoeg...

 

 

 

Wat ik dus wil zeggen is dat mensen die je nu kwetsen en waar je geen begrip van krijgt, zoek daar ook de steun niet in. En probeer te kijken waar je die steun wel kunt halen. Wat je al zei, je familie en andere vrienden misschien.

 

Vind het wel heel vervelend voor je, want zoiest kan je er echt niet bijhebben nu!

 

Nou succes ermee,

 

 

 

Liefs Janneke

Link naar reactie
Delen op andere sites

Het spreekwoord is zo waar; in tijden van nood leer je je ECHTE vrienden kennen.

 

Wij hadden ook zo'n stelletje dat zgn. dus vrienden waren. Allemaal van die K-opmerkingen maken (heeej maatje, zal ik eens even een keer bij je vrouwtje langs gaan ... offfuh, je moet meer molenaars kindermeel eten joh ! - tegen mijn man).

 

We hebben het nog best een tijdje met ze uitgehouden, tot ze zelf een kind kregen en deden of het de normaalste zaak van de wereld was. Zo pijnlijk !!!!! Hij, de man van het stel, was vaak nog te beroerd om iets voor zijn zoontje te doen, alles kwam meest op haar terecht. Nou toen trokken we het echt niet meer en zijn wij zelf met de vriendschap gestopt en ze weten ook waarom

 

 

 

Sorry hoor, maar zulke botte mensen wil ik niet eens meer mee omgaan.

 

 

 

Ik vind het mooi wat Janneke zegt; steun bestaat vaak uit begrip.

 

Zo is het precies !!! Het gaat er niet om of vrienden met grote woorden en een hoop poespas je benaderen, maar het gaat om het gebruiken van dat zesde zintuig; medegevoel/intuitie .... eerst eens even nadenken voor iets te zeggen of te doen, een blik, een arm om je heen, dat soort dingen. Laten merken door kleine gebaren dat je aan de ander denkt.

 

 

 

Maar goed, je kan er maar beter nu achter komen wat voor vrienden je hebt, hoef je in degene die het niet waard zijn, geen energie meer te steken en kan je die energie bewaren voor belangrijkere dingen !

Link naar reactie
Delen op andere sites

Doe mee aan dit gesprek

Je kunt als gast nu eerst posten en gelijk daarna registreren. Als u al een account hebt, meld u dan nu aan om te posten met uw account.

Gast
Reageer hier op dit topic...

×   Geplakt als RTF formaat tekst.   Plak in plaats daarvan als platte tekst

  Er zijn maximaal 75 emoji toegestaan.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Je vorige inhoud werd hersteld.   Leeg de tekstverwerker

×   Je kunt afbeeldingen niet direct plakken. Upload of voeg afbeeldingen vanaf een URL in.



  • Berichten

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Nieuwe Aanmaken...

Belangrijke Informatie

Gebruikers Voorwaarden