Ga naar inhoud

ICSI Dagboek Nika's dream


Nika's dream

Aanbevolen Berichten

Lieve (bijna) moeders onder ons,

 

 

 

Thuis is momenteel eenzaam en alleen vandaar dit dagboekje waar ik heel egocentrisch al mijn wel & wee van me af kan schrijven.

 

 

 

Goedkoper dan de psych...en er wordt je ook nog met regelmaat een hart onder de riem gestoken. dus wat wil ik nog meer ...behalve zwanger worden uiteraard. icon_wink.gif

 

 

 

Een kleine update van wat er gebeurd is:

 

 

 

 

 

Laat ik bij het begin beginnen. Mijn vriend, die al 2 schatjes van kindjes heeft uit zijn vorige huwelijk, besloot toch nog een keer met mij het avontuur aan te willen gaan. Na een jaar hard oefenen zijn we (gezien ik medisch belast ben) doorverwezen naar de beroemde MMM. Traag zaad :sign17: en de enige oplossing ICSI. En ik dacht dat het aan mij lag!

 

 

 

En dan ineens lijkt de hele wereld zwanger...je beste vriendin...de buren....steeds vaker de tram naar IJburg moeten nemen...waar je vroeger nog niet dood gevonden wilde worden.... Stiekem kijk je zelf ook al om je heen naar een fijn huis met tuin. Het oergevoel moeder te willen worden. is ineens allesoverheersend...en alles wat vroeger zo van zelfsprekend was valt uiteen zodra je in de MMM achtbaan bent beland.

 

 

 

 

 

Na onze 1e ICSI poging belande ik tijdens de wachtweken doodziek in een obscuur ziekenhuis in Frankrijk waar ik de chirurg ternauwernood kon overtuigen naar mijn Gyn te bellen alvorens mijn buik open te snijden. OHHS = Zware overstimulatie! Na een slopende terugreis direct door naar de de EH waar ik direct werd doorgestuurd naar de verloskamer. Ik leek wel 8 maanden zwanger! Maar het grote nieuws!: Geen 8 maanden maar toch echt zwanger! Na een paar dagen ziekenhuisopname heb ik volop genoten van mijn overstimulatie en bijbehorende buikje. De wereld van Prenatal, mensen die opstaan in de tram...een vies alcoholvrij biertje bestellen..was de mijne. Zielsgelukkig! Wist je dat zwangere vrouwen veel aardiger behandeld worden? Jurkjes stonden prachtig met mijn dikke (nep)buikje.

 

 

 

Met vriendlief en zijn 2 kindjes op vakantie naar Spanje. Vrijwillig ingestemd met een camping...leuk voor de kids/niet voor de ouders...maar zo kon ik alvast oefenen in het jezelf wegcijferen. Na de 2e week ineens bloedverlies. Paniek! Geen krampen of pijn alleen bij het afvegen wat roods.

 

 

 

Omdat we de kindjes nog niets verteld hadden (lastige ex) moest ik alleen naar t Ziekenhuis waar ik (in het Spaans) te horen kreeg dat in elk geval 1 vruchtzakje een dood vruchtje bevatte en dat het andere twijfelachtig was, het zag er niet goed uit maar er kon nog niets met zekerheid gezegd worden. Kortom...afwachten en in NL pas weer naar het ZH. Wat een verdriet, nog een week vakantie te gaan en niets kunnen laten merken en wat een onzekerheid. Diep van binnen wel gevoeld dat het niet goed zat en zo ook gezondigd met een goed glas wijn. (=fles)

 

 

 

Omringd door gelukkige gezinnetjes en zelfs mijn partner die mijn verdriet niet echt kon delen omdat hij genoot van zijn 2 kids 3 weken om zich heen die hij niet met dit verdriet wilde belasten.

 

 

 

Terug in Nederland werd mijn grootste angst bevestigd, een miskraam met 8 weken. Ex-vrouw wilde de kids niet een dagje eerder thuis gebracht hebben zodat we hier samen doorheen konden. Weer alleen!

 

 

 

Van het ziekenhuis pillen meegekregen om de abortus op te wekken gezien deze niet uit zich zelf op gang kwam. De cytotec heeft zijn werk goed gedaan. Liters bloed verloren en kilo's afgevallen. Probeer afleiding te vinden in werk, leuke dingen doen, SHOPPEN, doen of er helemaal niets aan de hand is en surfen op alle fora. Ben verworden tot een totale junk als het gaat om IVF-informatie, weblogs, wetenschappelijke onderzoeken etc. Er zijn tussen het-leven-leven en leuke dingen doen zo veel momenten dat ik me verloren voel, mislukt (niet in staat een zwangerschap uit te dragen) en heel erg mensenschuw.

 

 

 

Vriendlief & ik lijken elkaar momenteel ook niet echt te begrijpen. Zodra ik hem niet met mijn verdriet confronteer gaat het goed en krijg ik liefde. Maar als ik verdrietig ben en het allemaal niet meer weet, lijkt hij zich volledig tegen me te keren....we lopen op onze tenen en alles word verkeerd opgevat.

 

 

 

In t ziekenhuis is iedereen ontzettend lief, ze kennen allemaal het dossier en lijken erg betrokken. Volgens de arts hebben we echt alle statistieken tegen gehad:

 

De zware overstimulatie op t eind die ze niet konden voorkomen en uiteraard het meest trieste..........de innesteling van twee emmy's die het niet gered hebben. De kans dat bij een volgende ICSI poging weer overstimulatie zal optreden is erg groot.

 

 

 

Maaaaarrrrr....we hebben nog 5 Cryo's, of zal ik zeggen Fryo's, in de vriezer. Nog 3 rietjes hoop!

 

Het is nu wachten op de eerstvolgende menstruatie en dan kunnen we weer verder. Ondertussen surf ik me gek naar alle mogelijkheden om de kans op ons diepvrieskindje te vergroten. Het ziekhuis heeft goede hoop, gezien er zich al bij de 1e ICSI-poging 2 emmy's hebben ingenesteld zijn de kansen goed! Het blijft uiteindelijk natuurlijk gewoon een kwestie van WEL of NIET zwanger. En ik verlies bij tijd en wijlen mijn positivisme en hoop.

 

 

 

Ik wil niet meer wachten, mijn geduld is op, ik wil MOEDER worden en wel nu!!!! Laat de ongesteldheid aub heel gauw komen........

 

 

 

Veel liefs,

 

Nika

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Nika, wat een verhaal zeg, het is een hele vervelende situatie waar jij je in bevind. Ik denk dat je vriend ook niet weet hoe hij ermee om moet gaan en daarom het een beetje onbeholpen overkomt. Hoop dan ook dat je snel zwanger worden van een al dan niet een cryo, heb er zelf ook nog 2 in de vriezer. Veel succes ermee en hopelijk zonder overstimulatie.

 

 

 

Liefs Cindy

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Nika,

 

je hebt veel meegemaakt in korte tijd zeg. Van grote blijdschap naar een diep verdriet..

 

Het is allemaal zo herkenbaar.. een miskraam is zo verdrietig en zo heftig, dat wil je gewoon nooit meer meemaken. Het hakt er behoorlijk in he.

 

Ik hoop dat je het een plekje kan geven en hopelijk samen met je vriend.. tja het blijven mannen he, die gaan er toch op een andere manier mee om.

 

Hopelijk kunnen jullie het toch samen gaan verwerken en straks weer samen voor een nieuwe (cryo)poging gaan.

 

Iig heel veel sterkte..

 

 

 

groetjes Kim

Link naar reactie
Delen op andere sites

Dag Kim & Cindy,

 

 

 

Dank voor jullie bemoedigende woorden. We zitten met zovele in hetzelfde schuitje en toch voelt het soms zo eenzaam. Toch helpt een lief berichtje altijd :-)

 

Ik zie aan jullie onderschrift dat jullie het ook niet makkelijk hebben.

 

Ook van mij voor jullie heel veel sterkte!

 

 

 

X Nika

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi Nika,

 

 

 

Wat een verhaal, maar ik begrijp je helemaal hoor. Ik wil ook het liefst gisteren al moeder zijn geworden, maar bij mij wil het ook niet echt vlotten. Ik heb waarschijnlijk volgende week zaterdag de 23e weer een terugplaatsing van een cryopoging nr 3. Het enige wat we kunnen is geduld hebben........ veel geduld want voor de meesten van ons lukt het gewoon niet in een keer.

 

 

 

Je bent tenminste al zwanger geweest van je eerste icsi en dat is toch heel positief. Ik wil je veel succes wensen met je cryo's en hoop dat je snel zwanger mag worden.

 

 

 

Groetjes,

 

 

 

Yvonne

Link naar reactie
Delen op andere sites

Tjonge, Nika... Lastig hoor....

 

En moeilijk is het dan ook, als je de kinderen van je vriend erbij hebt.

 

Mijn man heeft ook een dochter uit een eerder huwelijk. Hij heeft steeds gezegd dat hij heeeeeeeeeeeeeeeeeeel graag ook een kindje met mij wil, maar dat het voor hem toch anders is, omdat hij al een dochter heeft. Al is nu natuurlijk wel het plezierige dat het kindje gewoon altijd hier zal zijn, en niet 1 x in de 3 weken een weekend.

 

Ik hoop dat jullie samen weer op kunnen laden voor een nieuw poging. Dit is wel heel heftig geweest!

 

Groetjesssssssssssss

Link naar reactie
Delen op andere sites

Doe mee aan dit gesprek

Je kunt als gast nu eerst posten en gelijk daarna registreren. Als u al een account hebt, meld u dan nu aan om te posten met uw account.

Gast
Reageer hier op dit topic...

×   Geplakt als RTF formaat tekst.   Plak in plaats daarvan als platte tekst

  Er zijn maximaal 75 emoji toegestaan.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Je vorige inhoud werd hersteld.   Leeg de tekstverwerker

×   Je kunt afbeeldingen niet direct plakken. Upload of voeg afbeeldingen vanaf een URL in.



  • Berichten

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Nieuwe Aanmaken...

Belangrijke Informatie

Gebruikers Voorwaarden