Ga naar inhoud

Gerda is zwanger!


Gerda

Aanbevolen Berichten

Alsof we de top van de hoogste berg van de wereld hebben beklommen en bereikt... zo voelden mijn vriend en ik ons toen we vorige week maandag voor het eerst in ons leven twee streepjes op de zwangerschapstest zagen! Zwanger!!!

 

 

 

Na 2¾ jaar, 6 IUI en 2 IVF, mochten wij ons eindelijk bij het Rijk Der Zwangeren voegen. Ik besef dat dat qua tijd nog vrij snel is, omdat sommigen al jaren aan het proberen zijn alvorens zij met behandelingen kunnen beginnen.

 

Bij mij ging dat vrij snel, omdat ik direct na het stoppen met de anticonceptie al met de gyneacoloog in aanraking kwam i.v.m. een zogenaamde cyste aan mijn eierstok; zogenaamd, omdat het schijnbaar voor de arts in het ziekenhuis niet duidelijk was dat het om een gewone, gezonde follikel bleek te gaan van 2,4 cm die op knappen stond! Maar omdat mijn moeder ook veel problemen en (echte) cystes aan baarmoeder en eierstokken had gehad, werd ik toch doorgestuurd naar de gynaecoloog. Gelukkig maar, anders had het waarschijnlijk nog veel langer geduurd voordat mijn vriend en ik in de medische molen van zwangerschapsbehandelingen waren gekomen!

 

En dan waren we nu niet zwanger geweest!

 

Zowel bij mij als mijn vriend waren er niet echt aanwijsbare oorzaken te vinden waarom het niet lukte en kwamen we via IUI bij IVF uit.

 

De eerste IVF behandeling en punctie ging eigenlijk vrij makkelijk en pijnloos, zowel lichamelijk als emotioneel. Behalve het feit dat ze met de punctie rechts niet konden prikken omdat er een bloedvat in de weg zat en dat te gevaarlijk was. Daardoor erg veel last en pijn gehad van het vocht in mijn buik na de eisprong van die follikels. En helaas geen embtyo's kunnen invriezen...

 

De afgelopen IVF ging veel moeizamer; heel veel last en hoofdpijn van de hormonen en een uiterst pijnlijke punctie die daardoor ook iest eerder afgebroken moest worden; het was niet vol te houden en daardoor ook te gevaarlijk. "Als het nu niet lukt, dan ook nooit geen derde keer meer!" was de reactie van mijn vriend op de pijn die hij bij me zag tijdens de punctie. Het was voor hem ook bijna ondraaglijk. Daarna ook lang veel pijn gehad van de punctie. Maar het eerste goede nieuws daarna was dat er 2 embryo's succesvol ingevroren waren; dus sterke jongens (of meiden) al! Dus zeker die in mijn buik waren teruggeplaatst! Dat gaf nog meer hoop en ja hoor....

 

Nu zijn we 5 weken en 6 dagen zwanger!!!!!

 

 

 

Ik heb deze keer de IVF met acupunctuur ondersteund;

 

Voor mij betekende dit, dat ik veel bewuster, positiever en vertrouwder met mijn lichaam de behandeling inging en me vooral ook emotioneel en gevoelsmatig veel mooier en beter op een zwangerschap kon voorbereiden.

 

Ik zou het iedereen willen adviseren, maar je moet er natuurlijk zelf voor open staan en het moet goed voelen om daarmee te beginnen. Het is een wetenschappelijk bewezen behandeling, maar kan natuurlijk geen zwangerschap bij je bewerkstelligen. Maar als ondersteuning heb ik het echt als iets heel moois en positiefs ervaren!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Dank jullie wel dames!

 

 

 

Het is inderdaad erg onwerkelijk; we hebbeb lang naar dit moment toegeleeft en toegedroomd en af en toe zelfs geloofd dat dit voor ons misschien gewoon niet weggelegd was... en nu ben je volgens die twee kleine streepjes toch ineens zwanger!

 

En nu is het dromen en toeleven naar de geboorte van ons eerste kindje (of twee?)....

 

 

 

Het is wel een heel erg onzekere periode, hebben jullie dat ook zo ervaren?

 

Het ene moment of de ene dag geniet je echt en voel je je echt zwanger en het andere moment of dag heeft de angst en twijfel of alles wel goed gaat daarbinnen de overhand.

 

 

 

Ik heb in een andere topic ook geschreven over mijn snelle en heftige zwangerschapskwaaltjes, dat wellicht een tweeling zou kunnen betekenen volgens een aantal mensen. Maar sinds gisteren lijkt het alsof dat een stuk minder, of in ieder geval anders is; het hele extreme erge lijkt er wat vanaf te zijn, en dat maakt me bang dat mijn hormonen me in de steek aan het laten zijn, met alle verschrikkelijke gevolgen vandien en voel ik me bijna niet meer zwanger... Een moment later ben ik toch weer wat misselijk of krijg ik weer meer krampjes in buik of borsten en geloof ik dat het toch nog wel goed zit van binnen... Wordt beetje gek van mezelf!

 

Heeft iemand hier ervaring mee? En dan hoop ik vooral positieve....

 

 

 

Groetejs!!!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hé Gerda,

 

 

 

Probeer je maar niet te druk daarover te maken, want dat hebben we bijna allemaal gehad. Met alle angsten daaromheen.

 

Daarom hebben we al geopperd, dat een kijkraampje helemaal niet gek zou zijn, of met zijn allen een echoapparaat kopen, zodat je bij onzekerheid even kan kijken of het allemaal nog goed gaat!!

 

Maar indien je je echt veel te druk erom maakt, mag je van de meeste ziekenhuizen wel even langskomen, hebben sommigen van ons ook gedaan. Dus het hoort er echt helemaal bij. Kan natuurlijk nooit met 100% zekerheid zeggen, dat het ook allemaal goed gaat hè, maar dat snap je wel toch.

 

Pas nu ik bij week 19 de baby steeds beter ga voelen, wordt het minder. Tenzij het natuurlijk te lang weer niet beweegt.... :-)

 

Fijn weekend! groetjes, niki

Link naar reactie
Delen op andere sites

En zo worden we maar continu weer bezig gehouden door dat kleine wondertje binenin ons....!!! Zo klein en dan al zo erg de wereld van ons als (aankomende) moeders kunnen bepalen en bezig houden!!!! Wat een macht dat ze toch hebben....en wij maar denken dat wij als volwassenen het voor het zeggen hebben, ;-) !!!!!

 

 

 

Wat lijkt het me heerlijk om je kindje echt te kunnen voelen bewegen en leven in je buik! Wat zul jij genieten Niki!

 

 

 

Groetjes!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Gast estrhalita

Hoi Gerda,

 

 

 

Ik was dagen misselijk en dan weer een aantal dagen niet. Dus ik twijfelde ook heel vaak. Vanaf week 13 voel ik die kleine al. Maar een week na de vruchtwaterpunctie voelde ik de kleine opeens niet meer. Gelijk een echo gehad van de vk. Alles was goed. Daarna voelde ik de kleine niet elke dag meer en nu sinds gisterenavond lijkt het wel oorlog in mijn buik. Een drukke bedoeling. En dan heb je inderdaad dagelijks de bevestiging en dan kan je wat gerustig zijn totdat de kleine gaat slapen. En ja zo blijven we vragen om die bevestiging haha en dat hou je tot 40 weken hoor. Had ik ook bij mijn 1ste zwangerschap.

 

 

 

Succes donderdag

Link naar reactie
Delen op andere sites

Gefeliciteerd!!!

 

 

 

Ik herken het wel hoor, dat je je zorgen maakt.

 

Logishc ook, je hebt er zoveel voor moeten doen, en dan wil je niet dat het nog mis gaat..

 

 

 

 

 

Ik was blij dat de eerste 12 weken om waren, maar toch hou je in je achterhoofd..

 

Ik heb wel heel erg genoten van het zwangeren!!!

 

 

 

Toen ik met 30 weken hoge bloeddruk en zwangerschapsvergiftigings-verschijnselen kreeg, werd ik ook weer bezorgd..

 

Zeker omdat ze in het ziekenhuis nogal verschillend reageerde, de ene gyn zei, ojee, we nemen je op, de andere zei, oo niks aan de hand..

 

En dan ga je twijfelen..

 

 

 

Ik was dan ook heel blij dat ik met 38 weken werd ingeleid, en uiteindelijk mijn zoontje in mijn armen had.

 

 

 

Ik heb altijd gezegd, yes zwanger, maar ik ben pas helemaal gerust als ik de kleine in mijn armen heb!

 

 

 

 

 

Probeer er toch zoveel mogelijk van te genieten, want het is zó mooi!!!

 

 

 

xx

Link naar reactie
Delen op andere sites

Wat fijn om te horen dat jullie ook zo'n tergende onzekerheden hadden en inderdaad; ik zal ook pas helemaal gerust zijn wanneer we onze kleine(n) in onze armen kunnen sluiten!!!

 

Hoewel ik nu ook even weer geruster ben dan vanmorgen....ik was zo bang dat het niet goed zat, dat ik maar weer een zwangerschapstest gehaald en gedaan heb....!!!!! Ik weet het, eigenlijk belachelijk en onnodig, maar toch....

 

Mijn vriend moest er wel even om lachen en tegelijk vind hij het zo rot voor mij dat ik me soms zo onzeker voel. Hij begrijpt ook dat hij niet kan voelen wat ik in/ met mijn lichaam voel en precies ervaren wat mij daardoor zo onzeker maakt, maar hij probeert wel extra lief en zorgzaam voor me te zijn, zeker op die momenten.

 

Hoe was dat bij jullie mannen? Hoe gingen die met jullie onzekerheid en wisselingen in stemming en hormonen om? Had dat invloed op hoe jullie samen waren/met elkaar omgingen in de zwangerschap?

 

Ik vertel mijn vriend niet altijd hoe onzeker ik me voel; gewoon al omdat ik hem niet ongerust wil maken en meetrekken in mijn zwangerschaps-onzekerheid.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Gerda,

 

Van harte Hoor.

 

Alle onzekerheden die jij hebt, heb ik ook gehad en nog steeds, ondanks dat ik bijna uit ge gevaren zone ben. Mijn gynacoloog zei vorige week, zekerheid krijg je nooit, je gehele zwangerschap niet!! Ook als je het voelt dan ben je weer ongerust als je het even niet gevoeld hebt.

 

Sterkte!, maar geniet er ook van,

 

Groetjes Patricia

Link naar reactie
Delen op andere sites

Lieve Gerda, zo herkenbaar jouw onzekerheid! balen is dat he? Ik vind het ook heel rot en moet er soms flink van huilen. Je wil zo graag genieten, blij zijn, maar door de onzekerheid en angst lukt dat niet. Ik probeer steeds de zin in acht te houden: Geloof in de kracht van de natuur, de kracht van het leven, vertrouw daar op.

 

 

 

Iniedergeval: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap Gerda en hopelijk voel je je snel beter.

 

Bij mij gaat het op en af met onzekere en happy feelings.

 

En ik zeg dat inderdaad ook niet elke keer tegen mijn vriend.

 

 

 

Nou succes, hoop dat je binnenkort lekker kunt genieten van een mooie echo, jullie ukkie, het kloppende hartje,

 

 

 

Groetjes Linda,

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hallo allemaal!

 

 

 

Patricia, Wervelstorm, Elin...eigenlijk iedereen,

 

Inderdaad, jullie hebben helemaal gelijk; onzekerheid blijf je houden en waarschijnlijk je hele zwangerschap lang...!!! Tenminste, dat is mij vandaag bij onze eerste echo wel al duidelijk geworden;

 

Ik dacht, als ik maar gezien heb dat het hartje klopt en het er allemaal goed uit ziet, dan zal ik wel minder onzeker zijn als voorheen. Niet dus; we zaten nog maar net in de auto terug naar huis en ik kreeg al gedachten van "oke nu is het goed, maar zal het wel goed blijven groeien en ontwikkelen? Wat als het over 3 weken bij de volgende echo niet gegroeid is of onvoldoende?", enz... Hopeloos dus!

 

 

 

Maar de echo was wel geweldig, overweldigend, onwaarschijnlijk, wonderbaarlijk... We zagen 1 kindje met al een druk en sterk kloppend hartje! Net alsof je tv kijkt en het nauwelijks kunt beseffen dat dat leventje toch echt in jouw buik groeit... Heel bijzonder en emotioneel voor mijn vriend en mij.

 

Het was ook mooi op schema qua grootte en zag er allemal goed uit.

 

Over 3 weken mogen we weer terug komen en als alles dan goed is, mogen we misschien de zwangerschap wel verder bij een gewone verloskundigenpraktijk voortzetten. Is dan toch minder klinisch en meer persoonlijker, want klinisch is het eigenlijk al te lang en te veel moeten zijn.

 

 

 

Ik voel me op de en of andere manier ook meer zwanger nu; nu hoef ik niet meer af te gaan op die 2 positieve test-streepjes en mijn zwangerschapsklachten om te weten dat ik zwanger ben, maar heb ik het nieuwe leventje ook gezien in mijn buik en zien leven. Ik ben me nu bewuster van het zwanger zijn en het voelt ook al als een echt gezinnetje van 3, wanneer mijn vriend en ik samen zijn.

 

Maar het is nog pril en een goede echo nu kan nog geen zekerheid geven helaas. Dus wel nog meer genieten, maar wel reeel blijven...!

 

 

 

Groetjes Gerda.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hey Gerda,

 

Tja, het is wat.... zwanger zijn..... Het blijft onzeker.

 

Mijn man en ik zijn allebei vrij nuchter in bepaalde dingen. Ik voel wel regelmatig wat, en dat meld ik hem dan ook altijd wel. Maar we zijn het er dan ook gelijk over eens dat dat wrs. wel met de zwangerschap te maken heeft. Steekjes in de buik... ow, vast de banden...

 

Zo lang er geen bloed in de pot ligt (effe heel banaal), zal het wel goed gaan. En als het mis gaat, hoe vervelend ook... houd je er niets aan.

 

En zo proberen wij dan maar om te gaan met de lange tijd van wachten tot de kleine eindelijk zijn koppie laat zien!

 

 

 

Groetjessssssssssssssssssssss

Link naar reactie
Delen op andere sites

Doe mee aan dit gesprek

Je kunt als gast nu eerst posten en gelijk daarna registreren. Als u al een account hebt, meld u dan nu aan om te posten met uw account.

Gast
Reageer hier op dit topic...

×   Geplakt als RTF formaat tekst.   Plak in plaats daarvan als platte tekst

  Er zijn maximaal 75 emoji toegestaan.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Je vorige inhoud werd hersteld.   Leeg de tekstverwerker

×   Je kunt afbeeldingen niet direct plakken. Upload of voeg afbeeldingen vanaf een URL in.



  • Berichten

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Nieuwe Aanmaken...

Belangrijke Informatie

Gebruikers Voorwaarden